సారీ ఇలవరసన్!

పందక్కాల్ ముహూర్తం. పన్నెండు అడుగుల పచ్చటి వెదురు బొంగుని ముందు మంచినీళ్ళతో, పాలతో ఆ తరువాత  ప్రేమతో కడిగి నిండుగా పసుపు పూసారు. దోసెడు నవధాన్యాలు, కొన్ని నాణేలను పసుపుగుడ్డలో మూటగా చుట్టి వెదురు బొంగుకు ఒక వైపు ముడివేశారు, దానికి తోడుగా  శ్రేష్టమైన గుప్పెడు వేపాకు రెమ్మలు, కొన్ని మామిడి ఆకులు, రెండు మూడు  మూర్ల మల్లెపువ్వులు కలిపి కట్టి, పంచభూతాల్లా అయిదుగురుమనుషులు దాన్ని ఎత్తి పట్టి  పందక్కాల్ నాటారు. ఇంటికి పెళ్లికళ వచ్చేసింది. నిండుగా చీరలు కట్టుకొని, తలనిండా రెండు మూర్లకు తగ్గకుండా మల్లెపువ్వులు పెట్టుకొని, చెంపలపై చందనం పూసుకొని, నుదుటికి సరిపోయినంత బొట్టుపెట్టుకొని, మెడలో వున్నంత బంగారమూ వేసుకొని, పసుపు పాదాలతో, చిక్కని చిరునవ్వులతో, కొంతమంది ముత్తైదువులు, పందక్కాల్కి కర్పూరపు కాంతుల హారతి ఇచ్చి, తాంబూలం దాని పాదాలవద్ద వుంచి, అన్ని అక్షింతలు చల్లి, తల పైకెత్తి దీవెనలిమ్మన్నట్టు రెండుచేతులెత్తి దండం పెడుతూ పందక్కాల్ కళ్ళల్లోకి చూశారు. ‘ఇక నేను చూసుకుంటాను మీరు నిశ్చింతంగా వుండండి’ అని భరోసా ఇస్తున్నట్టు పందక్కాల్ ఇంటికి పెద్దమనిషై మనసుతో దీవెనలిచ్చింది. పెళ్లి కొడుకు కూడా కొన్ని అక్షింతలు చల్లి రెండు చేతులెత్తి పందక్కాల్ కి దండం పెట్టాడు నిండు మనసుతో. తరువాత నేను పెళ్లికొడుకుకి  బావగా నా భార్యతో కలసి పందక్కాల్ సమక్షంలో తాంబూలం ఇచ్చాను నా బామ్మర్ధి ఇలవరసన్ కి. ఇలవరసన్ నా కాళ్ళకు దండం పెట్టాడు. ఆశీర్వాదం అడిగాడు. ముప్పై తొమ్మిదేళ్ల నాకు ఆ తతంగం కొత్తగా అనిపించింది. నా రోమాలు నిక్కబొడుచుకున్నాయి. సంతోషంతో కళ్ళు తడిచాయి. “ఇక పెళ్లికొడుక్కి నలుగు పెట్టచ్చు” తాంబూలం తీసుకుంటూ నవ్వింది మేనత్త.  తరువాత మగవాళ్ళు. ఆ తరువాత మిగతావాళ్లు తాంబూలం తీసుకున్నారు.  

ఆడవాళ్ళు తొలినలుగు సన్నాహల్లో తలమునకలై పోయారు. మగవాళ్ళు అక్కడున్న చిన్నపిల్లలని ఆడిస్తూ, మాటలతో అలరిస్తూ, ఆడవారి పనులకు వాళ్ళను  అడ్డుపడకుండా చూసుకుంటా జరగబోయే పెళ్లి ఏర్పాట్లు ఎంత వరకు వచ్చాయో పెళ్ళికొడుకు కుటుంభాన్ని ఆరా తీస్తూవున్నారు. అంతా కలిపి ఒక ముప్పై ఐదుమంది కూడా వుండరు, చిన్న కుటుంబం, తండ్రిలేని కుటుంబం, పేద కుటుంబం, ఈ దేశపు వివాహ వ్యవస్థలో వారి భాగస్వామ్యాన్ని నిర్మిస్తున్న ఒక తమిళకుటుంభం. దేవునిపై భారం వేసి పెళ్ళికి ఏ అడ్డంకులు రాకుండా వుండాలని తలంపులోకి వచ్చిన దేవుళ్ళని ప్రార్దిస్తుంది ఇంట్లోనే పెళ్లి కొడుకు తల్లి. తనను పందక్కాల్ దగ్గరకు రమ్మని అందరూ పిలిచారు, తనే రాలేదు. అశుభం అనుకుంది. శుభమే జరగాలనుకుంది. పందక్కాల్ ను  దూరం నుంచే చూసింది, కళ్ళల్లో సంతోషాన్ని నింపుకుంది. ఎవరికి తగ్గట్టువాళ్లు పనులై పరాచికాలై పరవశిస్తున్నారు. ఇంటిముందున్న సిమెంటు రోడ్డుపైనా వేసిన రంగులముగ్గు మద్యలో వున్న దీపము, మల్లెపూల సువాసనలు వెదజల్లుతున్న పసుప్పచ్చ పందక్కాల్, అయిదురోజుల్లో జరగబోతున్న పెళ్ళికి ఎన్ని దీవెనలు అవసరమవుతాయో, ఎంత శుభం అవసరమవుతుందో వాటిని పొందడానికి ఏ ఏ దేవుళ్ళను ప్రసన్నం చేసుకోవాలో మాట్లాడుకుంటూ వున్నాయి.

ఎప్పుడు చూడని ఈ ఆచారాలను గమనిస్తూ గౌరవిస్తూ, నేను మా క్రిస్టియన్ ఇళ్ళల్లో నాకు జరిగిన  తొలినలుగును గుర్తుకు తెచ్చుకున్నాను. నా పెళ్ళిలో కూడా పసుపుంది, తాంబూలముంది, తెల్లనిముగ్గుంది, నలుగురు కులపెద్దలు, నాకు కావల్సిన వాళ్ళు, సంతోషం, ప్రార్ధన, అన్నీ కలిపి పతానంగా కట్టి ఆడపిల్ల ఇంటికి నా అంగీకారంగా పంపాలి. అమ్మాయిది పుదుచ్చేరి పక్కన విల్లుపురం, నాది ప్రేమ పెళ్లి, పతానం అక్కడిదాక పంపలేము కాబట్టి నా  అక్కను అమ్మాయి తల్లిగా  అనుకోని అక్కడికి పతానం పంపాము. తనకి ఇదంతా ఫోన్లో చెప్పాను. నవ్వింది.  పసుపు పూసి, శెనగపిండి పిండి రుద్ది నాకు నలుగు పెట్టారు. నా బామ్మర్దికి అలాగే చేశారు.  కొంత తేడానే క్రిస్టియన్స్ కి  హిందువులకి. హిందూ ఇంట్లో క్రిస్టియన్ అల్లుడు. నవ్వుకున్నాను. గర్వపడ్డాను కొత్త కల్చర్లో నేను ఒకడినైనందుకు.

పెళ్లి పదిహేడున, పన్నెండుకి పుదుచ్చేరి చేరుకున్నాము. పదమూడున పందక్కాల్ లేచింది. మేనమామ మొదటి నలుగుపెట్టారు. రేపు పద్నాలుగున అక్కలు నలుగు పెట్టాలి. నలుగులోకి అక్కగా తను ఏమేమి తేవాలో వాళ్ళ చినమ్మలను తమిళ్లో ఆరా తీస్తూ నాకు తెలుగులో చెబుతుంది నా భార్య.    “ హలో యనకు తమిళ్ తెరియుమ్, నీ యనకు  ట్రాన్సిలెట్ పన్న తేవయిల్లే” నవ్వుతూ అన్నాను. వాళ్ళూ నవ్వారు. నా భార్య నవ్వింది. ఆ పెళ్ళిలో నేను నా కొడుకు కూతురే  స్పెషల్ అట్రాక్షన్. మేము ముగ్గురం తెలుగోల్లం. మమ్మల్ని గౌరవిస్తూ ప్రతి పనిలోకి నన్ను ఆహ్వానిస్తూ చుట్టూ తమిలోల్లు. తనకోసం నేను తమిళ్ నేర్చుకున్నాను. ఆంధ్రాలో వుంటూ మా వాళ్ళతో గడపాలి కాబట్టి తను తెలుగు నేర్చుకుంది. పిల్లలు పూర్తిగా మాతో ఆంధ్రాలో వుంటారు కాబట్టి వాళ్ళకు తమిళ్ రాదు, అందుకే వాళ్ళను వాళ్ళ అమ్మమ్మ  తమిళ్లో ఏ ప్రశ్న అడిగినా నవ్వుతూ వుంటారు జవాబుగా. ఇంగ్లిష్ వచ్చు కాబట్టి వాళ్ళకు ఈసీగానే స్నేహితులు దొరికారు అక్కడ. వాళ్ళు ఫుల్ హాపీ నాలాగే.

“మామా, పేసుం పెరుమాళ్ కోవెల దాకా పోయి పత్రిక ఇచ్చి రావాలి, నీ కార్లో పోయి వద్దామా?” చాలా మొహమాటంగా అడిగాడు ఇలవరసన్

“అక్కతో వెళ్ళి నలుగు సామాన్లు తేవాలి ఇలవరసన్ నాకు కుదరదేమో” అన్నాను నిజమే కదా అన్నట్టు నా భార్య వైపు చూస్తూ.

“పర్లేదు మేము టెంపో లో పోతాము, నువ్వు ఇలవరసన్ తో పోయి రా” అంది నా భార్య.

వినయంగా కో డ్రైవర్ సీట్లో కూర్చున్నాడు ఇలవరసన్. కారు అక్కడినుంచి 45 కిలోమీటర్ల దూరం వున్న పేసుం పెరుమాళ్ కోవెల వైపు కదిలింది.

“పెళ్లి ఇపుడు మనం వెలుతున్న గుళ్లోనే మామ” అన్నాడు

“ఇంత దూరం ఎందుకు ఇలవరసన్? పెళ్ళికి రావాలి అనుకున్న వాళ్ళకి కష్టం అవుతుంది కదా!” అన్నాను. ఖాళీగా వుండలేక మాట్లాడుతున్న మాటలే ఇవన్నీ.

“ఒక వేన్ మాట్లాడామ్ మామ వచ్చేవాళ్ళకోసం, ఈ టెంపల్ లో నా పెళ్లి చేస్తానని నా మేనత్త మొక్కుకుందంట ” అన్నాడు ఇక్కడ రైట్ తీసుకోవాలి అని చెబుతూ.

“తక్కువమందినే పిలిచామ్ మామ, మా గురించి నీకు తెలుసుకదా! తక్కువ ఖర్చులో పెళ్లి చేసుంకుందాం అనుకున్నాం, అందుకే మీ ఇంట్లో వాళ్ళని కూడా ఎవ్వరిని పెళ్ళికి పిలవలేదు, ఏమనుకోవద్దు” అన్నాడు

“పర్లేదు ఇలవరసన్, వాళ్ళు అర్ధం చేసుకున్నారు, పెళ్లి అయ్యాక ఆ అమ్మాయితో పాటు మా ఇంటికి వెళ్ళి వాళ్ళకు పార్టీ ఇద్దాంలే వాళ్ళు సంతోషపడతారు, ఈ విషయం ఆ అమ్మాయికి కూడా చెప్పు” అన్నాను ఇళయరాజా తమిళ్ హిట్స్ సాంగ్స్ ప్లే చేస్తూ.

“తప్పకుండా మామ, ఇక్కడ లెఫ్ట్ తీసుకొని ఒకే రోడ్ లో పోవాలి, జాగ్రత్తగా పద మామ ఇది ఒన్వే” అన్నాడు

“అవును ఆ అమ్మాయి మాతో పాటు మా ఇంటికి రావడానికి ఒప్పుకుంటుందా?” అడిగాను అనుమానంగా.

“నేనెంత చెప్తే అంత మామ, ఆ అమ్మాయి నా మాట మీరదు. చాలా మంచి అమ్మాయి. మా ఇంటికి సరిగ్గా సరిపోతుంది” తనతో జీవితాన్ని వూహిస్తూ మాట్లాడుతున్నాడు ఇలవరసన్. అతని మాటలు ఆపడం ఇష్టం లేక కాస్త వాల్యూమ్ తగ్గించాను.

“వాళ్ళూ చాలా పేదవాళ్లు మామ, అమ్మలేదు, నాన్న తాగుబోతు, అన్నకి మానసిక వ్యాధి వుంది. ఎక్కడికి వెళ్ళడు. ఇంట్లోనే వుంటాడు. తనకి నేను తప్ప ఎవ్వరూ వుండరు. చాలా మంచి అమ్మాయి. అందుకే కట్నం కూడా ఏమి ఇవ్వడం లేదు, నిశ్చితార్ధం అయిన దగ్గర్నుంచి అల్మోస్ట్ ఆ అమ్మాయికి అన్నీ నేనే సర్దుకుంటున్నాను. మొన్న అమ్మాయిగారు నాకు చీర కావాలంది, దానితో పాటు గాజులు కూడా తీసిచ్చాను. ఆ అమ్మాయి బర్డేకి కేక్ తీసుకెళ్లి పార్టీ ఇచ్చాను. పాపం ఆ అమ్మాయి దగ్గర ఫోన్ లేదు. నా దగ్గర డబ్బులు వుంటే అలాగే తీసిచ్చే వాడిని. నా సాలరీ తక్కువ, ఆ అమ్మాయికి పెద్ద చదువులేదు. కాపురాన్ని ఎలా నడపాలో ఏమో. అందుకే ఎవ్వరికీ తెలియకుండా ముప్పై ఐదువేలు లోన్ తీసుకొని మూడు నెలలకు సరిపడా సామాన్లు తెచ్చిపెట్టాను ఇంట్లో, ఇక తను ఇంట్లోకి రావడమే ఆలస్యం, అన్నీ వున్నాయ్” ఇళయరాజా పాటల మత్తుకో ఏమో ట్రాన్స్ లోకి వెళ్ళినట్టు మాట్లాడుతున్నాడు.

“ప్రేమలో పడ్డట్టు వున్నావుగా ఆ అమ్మాయితో” అన్నాను ముందు పోతున్న కార్ ను ఓవర్ టేక్ చేస్తూ

“నువ్వూరుకో మామ” సిగ్గు పడ్డాడు

నవ్వాను నేను తమిళ్ వస్తున్న ఇళయరాజా పాటను తెలుగులో పాడుతూ

“సరే నేను ఆ అమ్మాయి కోసం అప్పు తీసుకున్న సంగతి అక్కకి చెప్పమాకు, ఒక పదివేలు దాచిపెట్టాను. పెళ్ళయిన వెంటనే ఆ ఆమ్మాయికి ఫోన్ కొనిపించాలి. కొంచెం ముందుకెళితే ఆ లెఫ్ట్ లో కోవెల వుంటుంది” అన్నాడు

“మాటల్లో పడి దూరమే తెలియలేదు ఇలవరసన్” పేసుం పెరుమాళ్ కోవెల ముందు కార్ ఆగింది. అక్కడ ఏవో తిరుణాల ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నట్లు వున్నాయి. ఇరవైఅయిదు అడుగుల ఎత్తున పేసుం పెరుమాళ్ రధానికి రంగులు వేస్తున్నారు. వూరికి దూరంగా వున్న అతి పెద్ద పురాతన గుడి. పచ్చని పనసకాయల చెట్ల మధ్య కొలువై వుంది.

“ఇది చాలా పవర్ ఫుల్ టెంపుల్ మామ” అన్నాడు అక్కడ దేవుని దగ్గర వెళ్లి ఆయన కాళ్ళ దగ్గర  పత్రిక పెట్టి బొట్టు పెట్టుకుంటూ. నన్ను బొట్టు పెట్టుకోమనలేదు, బయట నుంచోమనలేదు. అతను చెయ్యాల్సిన పనులు చేశాడు, నేను చూస్తూ నుంచున్నాను. కార్ ఇంటికి బయలుదేరింది.

 “పదివేలు ఖర్చుఅయ్యింది. డబ్బులు నీళ్లలాగా అయిపోతున్నాయి. ఇప్పటికీ మన డబ్బులు సుమారు అరవై వేలు ఖర్చు అయ్యింది వాడికి ఇచ్చిన యాబై వేలతో పాటు కలుపుకొని” అనింది నలుగు సామాన్ల లెక్క చెబుతూ నా భార్య.

“మనం హైదరాబాద్ నుండి ఇక్కడికి రావడానికి అయిన పెట్రోల్ డబ్బులు కూడా కలుపు” అన్నాను, సామాన్లు సర్దడంలో హెల్ప్ చేస్తూ.

“మన పెళ్లి బట్టలకు అయిన ఖర్చుకూడా వాడి లెక్కలో ఏస్తావా ఏంది?” అంది నవ్వుతూ.

ఇలవరసన్ వచ్చి మా పక్కన కూర్చున్నాడు.

“ఏమోయ్ పెళ్లి కొడుకు ఇలా వచ్చావేంది?  వెళ్ళి పడుకో,  ఫ్రెష్గా కనిపించాలి కదా! ఇక రెండు రోజుల్లో పెళ్లి”  వెటకారంగా అంది తమ్ముడితో

“ఇలవరసన్ ఇన్ని రోజులు ఎక్కడ దాచుకున్నావ్ ఈ సిగ్గుని, చూడు మీ తమ్ముడు ఎలా సిగ్గు పడుతున్నాడో” అన్నాను రెండు అరటి పండ్లు తినమని ఇలవరసన్ చేతికిస్తూ.

“నువ్వు సిగ్గు పడ్లేదా మన పెళ్లప్పుడు?” నవ్వుతూ నన్ను కామెంట్ చెయ్యడం మొదలు పెట్టింది.

పెళ్లయాక ఆ అమ్మాయితో ఎలా వుండాలి, ఎలా మంచిగా చూసుకోవాలి, అమ్మకు ఎలా సహాయం చెయ్యాలి, డబ్బులు ఎలా దాచుకోవాలి, ఉద్యోగం, కాపురం, పిల్లలు, తగువులు, తీర్పులు ఎన్నో మాటల తరువాత నిద్రలోకి జారుకున్నాం.

*                 *                       *                       *                       *

“లెగు లెగు, కిందికి రా” హడావిడిగా పిలిచింది మత్తు నిద్రలో వున్న నన్ను నా భార్య.

“ఏమయ్యింది? ఎందుకంత ఖంగారు” అంటూ కళ్ళు నలుపుకుంటూ నిద్ర లేచాను.

“ఇలవరసన్ చేసుకోబోయే అమ్మాయి కనిపించడం లేదంట, ఎవ్వరితోనో వెళ్లిపోయింది అంటున్నారు. నాకేం అర్ధం కావడం లేదు. మా చిన్నాన నిన్ను పిలుస్తున్నాడు, పోలీస్ స్టేషన్ కు మనం వెళ్ళాలి” తొందరగా రెడీ అవ్వు అంటూ తను డ్రస్స్ ఛేంజ్ చేసుకుంటుంది.

ఇలవరసన్ కళ్ళలో మెదిలాడు, వాడు చేసిన అప్పు గుర్తుకి వచ్చింది. ఆ అమ్మాయి కోసం వాడు కొని పెట్టిన మూడునెలల సామాన్లు గుర్తుకొచ్చాయి. వాడి జీవితం ఒక్కసారి కళ్ల ముందుకు వచ్చింది. చిన్నప్పుడే నాన్న చనిపోయాడు. ఏదో ఒక విధంగా కష్టపడి ఇద్దరు అక్కలకు పెళ్లి చేసింది వాళ్ళమ్మ. ఆవిడ వయసుతో వచ్చిన రోగాలతో భాదపడుతుంది. ఇంట్లో జరుగుబాటు లేదు. ఇలవరసన్ చదువు అంతంత మాత్రమే. తినడానికి మాత్రమే  సరిపడా వుద్యోగం, పిల్లను ఎవ్వరూ ఇవ్వడం లేదు మంచి వుద్యోగం లేదని, మంచి ఇల్లు లేదని. వాటిని అధిగమించడానికి తెలిసిన వాళ్ళతో కలసి ఇరవై ఆరేళ్ళ వయసులో సింగపూర్ లో వుద్యోగానికి వెళ్ళి పావలాకి పరకకి పనిచేస్తూ నాలుగేళ్ళు గడిపాడు. సంపాదించిన డబ్బుతో వున్న ఇల్లు పడగొట్టి కొత్త ఇల్లు కట్టుకున్నాడు. తెలియకుండానే ముప్పై రెండులోకి వచ్చాడు. ఎన్నో సంబంధాలు చూశారు. అందరికీ వుద్యోగం చేసే అల్లుడే కావాలి, డబ్బున్న అల్లుడే కావాలి, వయసు ఎక్కువగా వుండకూడదు. జాతకాలు కలవడం లేదని చాలా మంది తప్పించుకున్నారు. ముప్పై నాలుగేళ్ళకి పెళ్లి కుదిరింది ఈ అమ్మాయితో. పేద పిల్ల కాబట్టి వయసు తక్కువ అయినా పెళ్ళికిఒప్పుకుంది, కొట్టి ఒప్పించారని ఇప్పుడు తెలిసింది.

పోలీస్ స్టేషన్ కి బయలుదేరాము రెండు కార్లలో.  నా కార్లో కో డ్రైవరు సీట్లో కూర్చున్న ఇలవరసన్ మాట్లాడటం లేదు, రోడ్డు వైపు చూస్తూనే వున్నాడు. బహుశా అతని ఆశలన్నీటిని ఒక్కొక్కటిగా వెనక్కు పంపుతున్నట్టు వున్నాడు. ఎవ్వరూ మాట్లాడటం లేదు. ఇద్దరు అక్కలు వెనుక సీట్లో కూర్చొని ఏడుస్తున్నారు. వాళ్ళమ్మ ఇంట్లో పడిపోయి దేవుళ్ళని నీలదీస్తూ ఏడుస్తుంది.

“మనం పోలీస్ స్టేషన్ కి ఎందుకు వెలుతున్నాం? నాకేం అర్ధం కావడం లేదు” అన్నాను

“మనం పెట్టిన బంగారం మనకివ్వమని పోలీసులకి కంప్లెంట్ ఇవ్వడానికి” కోపంగా అంది రెండవ అక్క.

“ఎంత నమ్మకంగా మోసం చేసింది. ఇష్టం లేకపోతే ఇష్టం లేదు అని చెప్పాలి అప్పుడే, లోకం లో ఇంక ఆడపిల్లలు లేరా? పాపంలే తల్లి లేని పిల్ల అని మనం ఒక్క పైసా కూడా తీసుకోకుండా పెళ్ళికి ఒప్పుకుంటే ఇంత మోసం చేస్తుందా? అసలు వదలకూడదు ఆ అమ్మాయిని, మన పెళ్ళికి అయిన ఖర్చును కూడా వాళ్ళ దగ్గర్నుంచి లాక్కోవాలి!  కోపంతో బుసలు కొడుతుంది నా భార్య.

“పెళ్లికాక ముందే వెళ్లిపోవడం మంచిదయ్యింది, అంతవరకు సంతోషపడండి, పెళ్లి అయ్యాక వెళ్లిపోయుంటే ఎలా వుండేది? ఇపుడు దీన్లో మీ వాడి తప్పేం లేదు కాబట్టి వాడికి ఇంకో పెళ్లి చెయ్యచ్చు, పెళ్లి అయ్యాక వెళ్లిపోయుంటే మీ వాడ్ని కూడా అనుమానించాల్సి వచ్చేది. మీరు వాళ్ళకి ఇచ్చిన బంగారం డబ్బులు తెచ్చే బాద్యత మాది, మీరు ఇంటికి వెళ్ళండి” అని చెప్పాడు ఇలవరసన్ చిన్నాన్నకి తెలిసిన పోలీస్.

ఇంటికి బయలుదేరాం. ఫోన్ వచ్చింది ఇలవరసన్ కి వాడి చిన్నాన్న దగ్గర్నుంచి. ఫోన్ లౌడ్ స్పీకర్లో పెట్టాడు.  

“ఇలవరసన్, పందక్కాల్ తీసేయాలి. పూజారి ని అడిగి దానికి మనం చెయ్యాల్సిన ఏర్పాట్లు చెయ్యాలి, పెళ్లి అయ్యాక అయితే మనమే తీసెయ్యచ్చు, ఇలా జరగడం నేను ఎప్పుడు ఎక్కడ చూడలేదు, పెళ్లి కాకుండా పందక్కాల్ ఇంటి ముందు వుండకూడదు, సాయంత్రానికల్లా దాన్ని తీసేయాలి. మీరు అటునుంచి అటే ఏదో ఒక గుడికి వెళ్ళి దానికి పరిహారం ఎంటో అడిగి రండి” అన్నాడు.

అది విని నా భార్యకి ఏడుపు ఆగలేదు. పెద్దగా ఏడ్చేసింది. కళ్ళముందే ఇలవరసన్ ఆశల పల్లకి కూలిపోతుంటే కూడా ఏమి చేయలేని స్థితిలో మేము వున్నాం. మా అందరి మనసుల్లో వున్నది ఒక్కటే ఎలాగైనా ఇలవరసన్ కి పెట్టిన ముహూర్తంలోనే పెళ్లి చెయ్యాలి అని. కానీ ఎలాగో తెలియదు.

“హెలొ తంబి ఎక్కడున్నావురా? నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి, మన అబ్బాయికి అనుకున్న అమ్మాయి ఎవురినో తీసుకొని వెళ్లిపోయింది. బిడ్డ అల్లాడిపోతున్నాడు. నీకు తెలుసుగా వాడు ఎంత మంచోడో, ఒరేయ్ నిన్ను నేను ఎప్పుడు ఏమి అడగలేదు, నీ కాళ్ళు పట్టుకుంటా నీ కూతుర్ని వాడికి ఇయ్యరా అని మాట్లాడుతుంది ఫోన్లో” స్టేషన్ దగ్గర మా కార్లో ఎక్కిన ఇలవరసన్ చినమ్మ.

నేను ఏమి వింటున్నానో నాకు అర్ధం కావడం లేదు. ఏదో ఒక వస్తువుని అడుగుతున్నట్టు అమ్మాయిని అడుగుతున్న విధానం చూసి నాకు అంత భాదలో కూడా నవ్వొచ్చింది. పెళ్లి ఆగిపోయిందన్న భాదలో ఇలా పిచ్చి పిచ్చి గా వాగుతున్నారు అనిపించింది.

“ఒరేయ్ నాకు ముగ్గురు కూతుర్లు, నీ కూతుర్ని నా కొడుక్కి ఇవ్వు తనని నాలుగో కూతురిలాగా చూసుకుంటా, నీకు ఏ లోటు రానివ్వను. నీకు పున్నెం వుంటుంది” అని ఏడుస్తుంది.

“ప్లీజ్ మామ , ప్లీజ్ , మీ కూతుర్ని ఇస్తే, మేము బ్రతికున్నంత కాలం నిన్ను దేవుడిలాగా కొలుచుకుంటామ్, నీ కూతుర్ని దేవతలాగా చూసుకుంటాం” అని పెద్దగా మాట్లాడుతుంది నా భార్య.

“ఆరే నువ్వు ఒక్క పైసా ఇవ్వాల్సిన పనిలేదు, ఎదురుగా మేమే నీ కూతురికి బంగారం పెడతాం, పట్టు చీరలు కొంటామ్, మండపం రెడీ గా వుంది, నిన్ను ఈ చేతులతో పెంచాను, ఇదే నీకు నా రుణం తీర్చుకునే సమయం, నీకు రెండు చేతులెత్తి దండం పెడతాను నీ కూతుర్ని మా ఇంటికి కొడలిగా పంపరా” అన్నది.

నేను వింటుంది నేను నమ్మలేక పోతున్నాను. నేను ఒక తమిళమ్మాయిన ప్రేమించాను అని ఇంట్లో చెప్పినపుడు, కుదరదు అని ఖరఖండిగా చెప్పేశారు, వినలేదని చస్తాం అని బెదిరించారు, నలుగురి చేత చెప్పించారు. చాలా రోజులు మాట్లాడలేదు. బతిమాలను, సర్ధి చెప్పాను, తనను ఎందుకు చేసుకోవాలి అనుకుంటున్నానో అర్ధమయ్యేలా చెప్పాను. ‘మన కులం కాదు, మన మతం కాదు మన రాష్ట్రం కాదు, కనీసం మనం మాట్లాడే భాష కూడా కాదు ఎలా ఒప్పుకోవాలిరా? నీ స్వార్ధం నువ్వు చూసుకుంటున్నావు, పెళ్ళంటే నువ్వొక్కడివే కాదు ఒక కుటుంబం’ అని మా నాన్న అమ్మ బోరున ఏడ్చిన రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి. మూడు సంవత్సరాలు పట్టింది వాళ్ళని ఒప్పించడానికి. అది కూడా ఒక తమిళ్ తెలిసిన వ్యక్తిని తీసుకొని విల్లుపురం వచ్చి, ఆ అమ్మాయితో మా కుటుంభం గురించి మా ఆచారాల గురించి చెప్పి తను ఒప్పుకున్నాక మా పెళ్ళికి ఒప్పుకొని, మొత్తం రెండు కుటుంభాల అంగీకారంతో సంప్రదాయంగా పెళ్లి చేసుకున్నా రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి. కానీ వీళ్ళు రెండు రోజుల్లో వున్న ముహూర్తానికి పెళ్లి చేయాలని చూడటం నాకు జీర్ణం కాలేదు. ఇదేదో ఇలవరసన్ కంటి తుడుపు చర్య అయి వుంటుందని అనుకున్నాను.

“ఇంటికి రండి” అన్నాడు ఫోన్లో అతను.

“ఒరేయ్ తంబి నువ్వు దేవుడివిరా. నువ్వే మా దేవుడివి” అంటూ పెద్ద పెద్ద గా నవ్వుకుంటూ ఫోన్ కట్చేసింది.

నాకు పిచ్చెక్కి పోయింది. నమ్మలేకపోతున్నాను. ఇలవరసన్ దీన్ని ఒప్పుకుంటాడా? అసలు ఆ అమ్మాయి దీనికి ఒప్పుకుంటుందా? పెళ్లి అంటే ఇంత సింపులా? అర్ధం కాలేదు.

“తంబి కారు మన ఇంటికి పోనివ్వు, ఇలవరసన్ నువ్వు మీ చిన్నాన్నలకి ఫోన్ చేసి ఇంటికి రమ్మను, మనం రెడీ అయ్యి వాళ్ళింటికి  పోవాలి, నీకు పిల్ల రెడీ. పెట్టిన ముహూర్తంలోనే పెళ్లి, నువ్వు అదృష్టవంతుడివి” అంది నవ్వుతూ వాళ్ళ చిన్నమ్మ.

“మీకేమన్నా పిచ్చి పట్టిందా? ఇది పెళ్లనుకున్నారా? సినిమా అనుకున్నారా? రెండు రోజుల్లో పెళ్ళికి ఎవరు ఒప్పుకుంటారు?” అని తెలుగులో కోపంగా నా భార్యను తిట్టినట్టు అడిగాను.

“వాళ్ళు దానికి ఒప్పుకున్నారుగా మనకొచ్చిన నష్టం ఏంటి? వాడి మొఖం చూడు ఎలా వాడిపోయిందో, ఈ పెళ్లి ఎలాగైనా జరగాలి” తెలుగులో చెప్పింది.

ఇలవరసన్ మొఖం వైపు చూశాను. చాలా మౌనంగా వున్నాడు. కానీ ఇంతకముందున్న టెన్షన్ ఇలవరసన్ మొఖం లో లేదు. బహుషా ఎలాగైనా పెళ్లి చేసుకోవాలి అని బలంగా కోరుకుంటున్నట్లు కనిపించాడు.

“చితపా…. పందక్కాల్ తీసెయ్యాల్సిన అవసరం లేదు, చిత్తి (చిన్నమ్మ) ఇలవరసన్ కి సంబంధం చూసింది, త్వరగా ఇంటికి రండి మనం వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాలి” అని సంతోషంగా చెప్పింది. ఆ కారులో నుంచి సంతోషం తాలూకు శబ్దాలు వినపడ్డాయి.

ఇల్లు వచ్చింది.

పందక్కాల్ వైపు చూశాను, దాని మీద పువ్వులు వాడిపోలేదు. రెమ్మలు వాలిపోలేదు, అదే గర్వం అదే ఠీవి.

*                 *                       *                       *                       *

15 న సాయంత్రం మూడు గంటలకు తమిళనాడు సరిహద్దుల్లో వున్న వాళ్ళ ఇంటికి చేరుకున్నాం. అది తమిళనాడు గవర్న్మెంట్ ఇచ్చిన రెండు గదుల రేకుల ఇల్లు, దాని పక్కనే రైల్వే ట్రాక్. అక్కడ వున్న ఏ ఇంటికి ప్రహరీ గోడలు లేవు, నిజానికి అక్కడికి రావడానికి కారు కూడా వెళ్లలేని పరిస్తితి, చిన్న ఆటొ మాత్రమే పట్టగలిగెంత చిన్న రోడ్డు. మనుషులు. కుక్కలు కోళ్ళు, పిల్లులు అందరూ కలసి జీవిస్తున్నట్టుగా వున్నారు. కానీ ఒక్కొక్క మనిషి ఎంతో హుందాగా ఆత్మస్టైర్యంతో జీవిస్తున్నట్టుగా వున్నారు. మేము అక్కడికి వెళ్ళేసరికి అమ్మాయి నాన్న  మా కోసం ఎదురుచూస్తూ వున్నాడు. ఆ అమ్మాయి ఇంకా కాలేజ్ నుంచి రాలేదూ. ఆ అమ్మాయిని తీసుకొని రావడానికి వాళ్ళమ్మ టూ వీలర్ వేసుకొని కాలేజ్ దగ్గరకు వెళ్లింది.

వచ్చిన మాకు మర్యాద చెయ్యడానికి కొంత మంది ఇంటి పక్కన వాళ్ళు కూడా వచ్చారు. ఆ ఇంట్లో నుండి ఈ ఇంట్లో నుండి కుర్చీలు తెచ్చి వేశారు.

“ఇక్కడ వున్న వాళ్ళంతా కౌండర్లే గా అని అడిగింది, నా భార్యవాల్ల చిన్న చినమ్మ”

“అవును అంత మన వాల్లే” అన్నాడు అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్న.  

పన్నెండు సంవత్సరాల నా వైవాహిక జీవితంలో నా భార్య కులమెంటో ఈ రోజు తెలిసింది. బి‌సి అని నాకు పెళ్ళికి ముందు తెలుసు, అది కూడా మేమిద్దరం నేషనల్ ఎలిజిబిలిటీ టెస్ట్ రాస్తున్నపుడు దాన్లో ఫిల్ చెయ్యడానికి నేను ఎస్‌సి అని తను బి‌సి అని మాత్రమే తెల్సుసుకున్నాం. బి‌సి అంటే అని నేనెపుడు అడగలేదు, అడిగే అవసరం కూడా వాళ్ళు రానివ్వలేదు. నన్ను అంతగా గౌరవిస్తారు.

అమ్మాయిని టూ వీలర్ పైన ఎక్కించుకొని ఇంటికి తీసుకొని వచ్చింది వాళ్ళమ్మ. బహుశా అక్కడికి మేము ఎందుకు వచ్చామో అన్నీ ముందే చెప్పేసి వుంటుంది. అందుకనే వచ్చీ రావడం తోనే మమ్మల్ని అందరినీ పలకరించింది. షాప్ నుంచి తెచ్చిన మాజా బోటిల్ ఓపెన్ చేసి నవ్వుతూ అందరికీ గ్లాసుల్లో పంచింది. ఈ లోపు అమ్మాయి వాళ్ళ  నాన్నా శుభ్రంగా స్నానం చేసి నుదుటి మీద, బుజాల మీద, హృదయమ్మీద అడ్డ నామాలు పెట్టుకొని, షర్ట్ వేసుకోకుండా లుంగీ మీదే  వచ్చి దేవుడి పటాలు వున్న రాక్ పక్కన కూర్చొని అందరినీ లోపలికి రమ్మన్నాడు. ఆ ఇరుకు గదిలో  మేము నలుగురు మగవాళ్ళు  ఒక వైపు, మిగిలిన ఆడవాళ్ళంతా ఒక వైపు కూర్చున్నారు. ఆయనకు ఇరువైపుల కూర్చున్నామ్. అమ్మాయిని లోపలికి పిలిచారు.

“చూడు తల్లి, నాకు ఈ విషయం అమ్మ ఎప్పుడో చెప్పింది కానీ నేను నమ్మలేదు, నీ జాతకంలోనే అనుకోని పరిణామాలు జరుగుతాయని రాసివుంది, అనుకున్నట్టే జరుగుతుంది. నా పెంపకం మీద నాకు నమ్మకం వుంది. వాళ్ళు ఒక దగ్గర కోల్పోయి మనదగ్గర పొందాలని వచ్చారు. నీకు అమ్మ అంతా చెప్పేవుంటుంది, అబ్బాయిని నేను చిన్నప్పటి నుంచి చూస్తూనే వున్నాను, మంచోడు, నిన్ను బాగా చూసుకుంటాడు. మన ఇంట్లో నుంచి నువ్వు తప్ప వాళ్ళకి ఏది వద్దు అంటున్నారు. నా పెంపకం మీద నాకు నమ్మకం వుంది, అయినా నిన్ను ఒక మాట అడుగుతున్నాను. నీకు ఈ పెళ్లి ఇష్టమేనా? నీకు ఇష్టమైతే రెండు రోజుల్లో పెళ్లి. ఇది సంగతి. నీకు ఎంత టైమ్ కావాలో తీసుకో. నాన్న నీకోసం అన్నీ మంచే చేస్తాడు. ఏమంటావు? ఈ పెళ్లి నీకు ఇష్టమా? నీ ఎదురుగా కూర్చున్న అబ్బాయి నీకు ఇష్టమా” అని అడిగాడు.

ఆ అమ్మాయి మూడు నిమిషాలు అందరి వైపు చూస్తుంది గాని ఏమి చెప్పడం లేదు. ఇంతలో పెళ్లి మాట్లాడినా నా భార్య వాల్ల చిన్నమ్మ రెండుచేతులు పైకి పెట్టి “మమ్మల్ని నిలబెట్టమ్మా మేము పాతాళంలోకి పడిపోయామ్, మమ్మల్ని పైకి లాగు” అని అని పెద్దగా ఏడ్చింది. అది చూసి నాకే ఏడుపొచ్చింది. ఆడవాళ్ళంతా కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నారు. మగవాళ్ళు ఏడవకండి అని వాదిస్తున్నారు. “మీరంతా ఎందుకు ఇలా ఏడుస్తున్నారు? నాకు పర్లేదు” అని నవ్వింది ఆ అమ్మాయి. ఏడుపు తో వచ్చిన కన్నీళ్లు క్షణాల్లో ఆనందభాష్పాలుగా మారడాన్ని నేను మొట్టమొదటి సారి అక్కడ చూశాను. ఆడవాళ్ళంతా ఆ అమ్మాయిని కౌగిలించుకున్నారు. ముద్దులు పెట్టారు. అక్కడ జరుగుతున్నదంతా నాకు కలలాగా అనిపించింది.

“మీరందరూ సంతోషమేగా” అని పెద్దగా అడిగాడు అమ్మాయి తండ్రి. మగవాళ్ళంతా ఆయన చుట్టుముట్టి ఆ దేవుడే నీ రూపంలో వచ్చాడు అని కొనియాడారు.

“నా కూతురు ఒప్పుకుంది, అమ్మ కూడా అనుగ్రహిస్తే ఈ పెళ్లి ఖచ్చితంగా జరుగుతుంది” అన్నాడు అందరి వైపు చూస్తూ. నాకు గుండెలు గుబేలుమన్నాయి, జన్మనిచ్చిన తల్లి ఎదురుగానే వుంది. నాకే అర్ధం కాలేదు. ఆయన వెంటే కదిలాము. ఇంటికి వంద అడుగుల దూరంలో వున్న కాళీమాత గుడికి తీసుకెళ్ళాడు. దాన్లో వున్న పొడవాటి కత్తి బయటకు తీసి గుడికి బయట వున్న మగ దేవుడి చెంత పెట్టాడు. అంతా పెద్ద కత్తి చూసి భయపడి నా పిల్లలిద్దరూ రెండు చేతులెత్తి గుడివైపు తిరిగి దండం పెట్టారు. వాళ్ళను అలా చూడటం అదే మొదటిసారి. ఒక పేపర్ని మూడు బాగాలుగా చేసి రెండిట్లో కుంకుమ, ఒక దాన్లో వీభూది పెట్టి మడతేసి  నేలమీద వేసి అందరిలో చిన్న పిల్ల అయిన నా కూతుర్ని పిలిచి ఒక దాన్ని తీసుకోమన్నారు. ఆ పిల్ల వెనుకా ముందు ఆలోచించకుండా  ఒక దాన్ని ఎంచుకుంది. అది కుంకుమ. అందరూ గాలి పీల్చుకున్నారు.

“అమ్మ ఒప్పుకుంది, ఇక ఈ పెళ్లిని ఎవ్వరూ ఆపలేరు, అని అదే కుంకుమని అందరి నుదుళ్లకు బొట్టుగా పెట్టాడు. నా ముందుకి వచ్చి నీకు పెట్టచ్చా అని అడిగాడు, నేను క్రిస్టియన్ అని తెలుసుకున్నాడు కాబోలు. పర్లేదు అని తల ఊపాను ఇలవరసన్ కోసం. నా నుదుటి మీద బొట్టు చేరింది. అందరూ ఎంతో సంతోషంగా పూజలు చేసి ఫలహారాలు అందుకని ఇంటి బాట పట్టారు

ఇంటికి వచ్చి పందక్కాల్ ని గర్వంగా చూశారు, అది కూడా వీళ్ళని ప్రేమగా చూసింది. ప్రాణం లేక ఆగింది కానీ లేకపోతే అందర్నీ కౌగిలించుకొని ఓదార్చేది అనిపించింది.

*                 *                       *                       *                       *

16 సాయంత్రం అమ్మాయి వాల్ల కుటుంభంతో కలసి పెళ్లి ఇంటికి వచ్చింది. పట్టుచీరలో మా ఇంటికి వస్తున్న దేవత లాగా వుంది తనను చూస్తుంటే. అందర్నీ అదే నవ్వుతో పలకరించింది. హారతి ఇచ్చి ఆహ్వానం పలికింది నా భార్య. ఇద్దరికీ పెళ్లి నలుగు ప్రారంభమయ్యింది.

దేవుడు నీ ప్రక్కటెముక తీసుకెళ్లి పుదుచ్చేరి లో పెట్టాడురా అంటూ వుంటుంది మా అమ్మ, ఇలవరసన్ ప్రక్కటెముక ఇక్కడ పెడితే మనం ఎక్కడెక్కడో వెతికాము అని నవ్వుకున్నాను.

నలుగు పెడుతున్నపుడు, నలుగు ఆచారాలు పాటిస్తున్నపుడు, ఇలవరసన్ తో తను ఎంతో సంతోషంగా పాల్గొన్నది. ముందు అమ్మాయి ఇలవరసన్ని మోసం చెయ్యడమే మంచిది అనిపించింది. మంచి కుటుంభమ్, మంచి అమ్మాయి ఇలవరసన్ కి భార్యగా రావడం మాకు ఎంతో ఓదార్పుగా వుంది. మేము పెళ్లి పనుల్లో వుంటే, మాకు కొంచెం దూరంలో  పందక్కాల్ దగ్గర్లో  కూర్చొని ఇలవరసన్ ఆ అమ్మాయి ఎంతో అన్యోన్యంగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. జంట చూడముచ్చటగా వుంది అని నేను నా భార్య చాలా సంతోషించాము.

“పెళ్లయ్యాక, నేను ఇద్దర్ని నాతో పాటు మాయింటికి తీసుకెళ్తాను, అక్కడ మిమ్మల్ని మా బంధువులకు కూడా చూపించాలి, వస్తావుగా” అని ఆమ్మాయిని అడిగాను.

“మా నాన్న ఎలా చెబితే అలా చేస్తాను” అంది నవ్వుతూ 

“ఇలవరసన్, ఆ అమ్మాయి నాన్నని నువ్వే ఒప్పించాలి, ఈ రాత్రికే టికెట్స్ బుక్ చేస్తాను. మీ హనీ మూన్ ఆంధ్రాలో” అన్నాను. అందరూ నవ్వారు. అమ్మాయి తల్లి మాత్రం సుముఖంగా లేనట్టు వుంది. నవ్వలేదు.

రాత్రి రెండయ్యింది, ఇలవరసన్ చెయ్యి ఆ అమ్మాయి చేతిలో వుండటం చూసి మేమంతా పట్టరాని ఆనందంతో వున్నాము ఈడు జోడు బాగుందని.

 “ఇక వెళ్ళి పడుకోండి, రేపొద్దున్నే పెళ్లి” అనగానే అన్యమనస్కంగా ఆ అమ్మాయి తన రూమ్ కి వెళ్ళిపోయింది.

“ఇలవరసన్ ఒక్క రోజు ఓపిక పట్టు” అన్నాను తననే చూస్తూ అక్కడే నుంచున్న ఇలవరసన్ తో. నవ్వాడు, ఇంట్లోకి వచ్చి నా పిల్లల పక్కనే బోల్లా పడుకున్నాడు.

*                 *                       *                       *                       *

17 న పెళ్లి అంగరంగ వైభవంగా జరిగింది. పేసుం పెరుమాలే కదిలి వచ్చి దంపతులకు  దీవెనలు ఇచ్చినట్టుగా ఇద్దరూ చూడముచ్చటగా వున్నారు. ఇంటికి వచ్చారు గుడినుంచి. కొత్త జంట కదా అని నేను ఏ‌సి బస్ లో మా ఇంటికి టికెట్ బుక్ చేసాను. 6000 అయ్యింది.

“రేపే బస్సు” అన్నాను

“కుదరదు” అని మొఖమ్మీదే చెప్పేసింది పెళ్లి కూతురి అమ్మ.

“నేను మీకు ముందే చెప్పాను కదా?” అన్నాను కొంచెం కోపంగా

“వాళ్ళు మీ ఇంటికి అసలు రారు” అంది

“అంటే” కోపంగా నేను

“మీ ఇంటికి మా అమ్మాయి రాదు, మీ ఇంటికి రావాల్సిన ఖర్మ మా అమ్మాయికి పట్టలేదు” పెద్దగా అరుస్తున్నట్టు చెప్పింది.

నేనేకాదు అక్కడ వున్న అందరూ నిర్ఘాంతపోయి చూస్తున్నారు. నా పాదాల కింద భూమి కదిలింది. నేను నేల మీద కూల పడ్డాను. నాభార్య పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి నన్ను లేపుతుంది.

లేపలేకపోతుంది.

అరుస్తుంది, “లే” అని

“నిన్నే , లే…… లెగు” అని గట్టిగా అరుస్తుంది

లేచాను. కళ్ళు తెరిచాను. టైమ్ చూశాను. సమయం ఏడు అవుతుంది. అయ్యో పెళ్లి వాన్ వచ్చిందా అన్నాను. గబ గబ పైకిలేస్తూ.

“ఈ అమ్మాయికూడా వెళ్లిపోయింది, పక్కింటి CC టి‌విలో చూసాము, రాత్రి మూడు గంటలకు వెళ్లిపోయింది” ఏడుస్తూ చెప్పింది నా భార్య. నాకు ఏది కలో ఏది నిజమో  అర్ధం కావడం లేదు.

“ఆర్ యు సీరియస్” అన్నాను. నాకు తెలియకుండానే కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.

“ఇలవరసన్” ఎక్కడ అన్నాను

“అందరూ క్రింద వున్నారు, నువ్వుకూడా రా” అంటూ కిందికి వెళ్లిపోయింది. నేను కన్నీళ్లు కనపడకుండా మొఖం కడుక్కొని మెల్లగా కిందికి వస్తుంటే, పందక్కాల్ మీద వున్న మల్లెపువ్వులు కుళ్లి పోయి వున్నాయి, మామిడి ఆకులు జీవాన్ని కోల్పోతూ తల కిందకి దించుకున్నట్టుగా అనిపించింది.

 “నువ్వు శివుడి గుడికి వెళ్ళి కొంగుబట్టి పార్వతిని మొర పెట్టుకుంటేగాని మీ దోషం పోదు అక్క, అమ్మ సమాధానం చెప్పిందాకా నువ్వు పూజ చేస్తూనే వుండాలి” అంటుంది ఒక చినమ్మ

“పందక్కాల్ పెట్టినపుడు మనం మీ పెద్దమ్మని (విధవ) రానియ్యకుండా వుండాల్సింది” ఇంకొక ఆవిడ అంది.

“ ఇక కుర్రపిల్లల్తో గా సంభంధం పెట్టుకోకూడదు, విడోవ్ అయిన పర్లేదు ఒక అమ్మాయి దొరికితే బాగుండు” అంది ఇంకో బంధువు

“ మన ఆశ్రమంలో చాలా మంది అనాధ ఆడపిల్లలు వున్నారు, దాన్లో ఎవరో ఒకర్ని మాట్లాడి పెళ్లి చేస్తే  మంచిది” అన్నాడు ఒక బంధువు.

అవన్నీ వింటుంటే నాకు చాలా భయం వేసింది. మన కులం కానీ వాడు మన సంప్రదాయాల్లో కాలు పెట్టినందుకే ఇలా అయ్యింది అంటారేమోనని. ఎవ్వరూ అనలేదు. వాళ్ళందరికీ నేనంటే చాలా ఇష్టం, చాలా గౌరవం. నన్ను చూడగానే నా భార్య వాళ్ళ కజిన్ బయటకు వెళ్ళి ఒక చైర్ తెచ్చి వేసింది.

ఇలవరసన్ భర్త చచ్చిపోయిన ఆడదానిలా గోడకు ఆనుకొని కూర్చొని వున్నాడు. నాకు వాడ్ని ఎలా ఓదార్చాలో అర్ధం కాలేదు.

“ఇలవరసన్ కొంచెం సేపు బయటకు వెళ్ళి తిరిగిరాపో అని మాత్రం అనగలిగాను, ఇలవరసన్ నాతో తీసుకువెళ్తాను, అక్కడే సంబంధం చూసి పెళ్లి చేస్తాను, విడోవ్ లు అనాధలు అవసరం లేదు అన్నాను. ఆ మాట నేను అన్నాను కాబట్టి అందరు సైలెంట్ గా వున్నారు. ఇంకొకరు అయితే గొడవలు అయిపోయేవి. ఇలవరసన్ నా మాట విని బండేసుకోని బయటకు వెళ్లబోయాడు.

“ఇలవరసన్, శ్రీ అల్గర్ స్వామి కోవెలకు వెళ్ళి, ఆగిపోయిన పెళ్లి తాలూకు వస్తువులన్నీ దేవుడికి ఇచ్చి, పెళ్లయితే ఒక బొమ్మ పెడతానని మొక్కుకొని రా, ఆయన పవర్ఫుల్ గాడ్, ఈ ఒక్క పని చెయ్ నీ దోషాలన్నీ పోతాయి, అలాగే అక్కడ వున్న పూజారిని అడిగిరా ఈ పందక్కాల్ ని ఏమి చెయ్యాలో, ఆ పని అయిపోయినాకే నువ్వు ఏదైనా చెయ్యాల అని కండిషన్ గా చెప్పాడు ఇలవరసన్ చిన్నాన్న. కాదు అనే అవకాశమే లేకుండా పోయింది ఇలవరసన్ కి నాకు.

తప్పదు కాబట్టి అప్పటికప్పుడే శ్రీ అల్గర్ స్వామి కోవెలకు వెళ్ళాం. అక్కడకు వెల్లాక అర్ధమయ్యింది బొమ్మ పెట్టడం అంటే ఏమిటో. అక్కడ ఒక అడుగు సైజులో వుండే మనుషుల బొమ్మలు లక్షల్లో వున్నాయి. పెళ్లి అయితే బొమ్మలు పెడతామని, వుద్యోగం వస్తే బొమ్మ పెడతామని, వీసా వస్తే బొమ్మ పెడతామని, పిల్లలు పుడితే బొమ్మలు పెడతామని మొక్కు కున్న వాళ్ళు, వాళ్ళ కోరికలు తీరి పెట్టిన బొమ్మలు అవి. గుడికి నలువైపులా బొమ్మలే. నాకు అస్సలు నమ్మబుద్దెయ్యలేదు, నా నమ్మకాలతో ఎవరికి వుపయోగం లేదని నాకు తెలుసుకాబట్టి నేను నా భార్య వెనకాలే తిరిగాను. ఆ చెట్టును మొక్కింది, రాయిని మొక్కింది, దేవుడు విగ్రహాన్ని మొక్కింది, దేవుడి వాహనాన్ని మొక్కింది, పక్కనే అడుక్కుంటున్న ఒక ట్రాన్స్జండర్ కి తన తమ్ముడికి జరిగిన అన్యాయాన్ని చెప్పుకుని తనను కూడా మొక్కింది. తమ్ముడికి పెళ్లి అవుతుంది అని తెలిస్తే ఎవ్వరికీ మొక్కడానికైనా సిద్దంగా వున్నట్టు కనిపించింది. ఇంటికి వచ్చాం.

17 పొద్దున్నే, ఎవ్వరూ చూడనపుడు ఆ ఇంట్లో వాళ్ళే ఎవరితోనైనా పందక్కాల్ ని తీసేయించాలని చెప్పారు పూజారి. దాన్ని తాకడానికి ఎవ్వరూ సాహసించలేదు, అటుగా పోతున్న ఒక తాగుబోతుకు ఒక వందరూపాయలు ఇచ్చి దాన్ని తీసుకెళ్లి దూరంగా పడెయ్యమన్నారు. పవిత్రమైన ఆ పందక్కాల్ తాగుబోతు చేతుల్లో పడి రోడ్డుమీద పూనకం వచ్చినదానిలా అటు ఇటు వూగుతూ దీన్లో నా తప్పేం లేదు నన్ను క్షమించు ఇలవరసన్ అని ఏడుస్తున్నట్టుగా తల తిప్పుకొని అక్కడినుంచి వెళ్లిపోయింది.

పందక్కాల్ ఇల్లు విడిచి వెళ్ళిన అయిదు నిమిషాలకి ఇలవరసన్ ఇంట్లోకి వెళ్ళి తలుపేసుకున్నాడు.