ఈ వ్యవస్థ నన్ను ఒక్క మాటా మాట్లాడనివ్వదు.
ఎప్పుడూ నా గొంతుని నొక్కి వేస్తుంది.
నన్ను మూగవాడిని చేస్తుంది.
నాలుక లేని వాడిగా చేసి పడేస్తుంది.
అసలు ఈ వ్యవస్థకి.. నేను మౌనంగా ఉండటమే ఇష్టం !
వాళ్ళు చెప్పిన ప్రతి దానికి నేను గంగిరెద్దులా తల ఊపితే
ఈ వ్యవస్థ చాలా సంతోషపడి పోతుంది.
ఈ వ్యవస్థ మా దిఖారాన్ని, మా అలకని,దుఃఖాన్ని వ్యక్త పరచనివ్వదు.
ఈ వ్యవస్థ మమ్మల్ని మాట్లాడనివ్వదు!
ప్రతిసారి మా గొంతు నొక్కుతూనే ఉంటుంది.
నన్ను ప్రాణం లేని జీవిలా చూస్తుందంటే నమ్ముతారా?
ఈ వ్యవస్థలో ఏమాత్రం అభిమానం లేని మనుషిలా..
ఒక రబ్బర్ స్టాంపు లాగా నేను చూడబడతాను!
ఇక్కడ నా అభిప్రాయానికి., ఆలోచనలకి ఏమాత్రం విలువలేదు!
నేను గొంతెత్తి మాట్లాడలేను.
నా గొంతు ..శబ్దం, మాట అన్నీ వాళ్ళు వేసే పెనుకేకల్లోనే కలిసిపోయి నిశబ్దంగా ఉండిపోతాయి !
వాళ్లు చేయి లేపి అనుమతిస్తేనే నేను మాట్లాడాలి !
వాళ్లు వేలు చూపిస్తేనే నేనూ సమ్మతిగా చేయి లేపాలి!
నా అభిప్రాయం ఇక్కడ శూన్యం!
నిస్సహాయంగా ఉండిపోవాలి అంతే!అందుకే మౌనంగా ఉండిపోతాను .
నా చుట్టూ ..ప్రతి వైపు గొడవ జరుగుతూ ఉంటుంది.
నిరసన వెల్లు వెత్తుతుంటూ ఉంటుంది.
అందరూ ఆందోళన చేస్తూ ఉంటారు.
ఇంత జరుగుతున్నా కానీ నేను నోరు మెదపక అలా అసహాయంగా చూస్తూ ఉండిపోతేనే..
వాళ్ల మనసు ఉల్లాసంగా మారిపోతుంది !
వాళ్లకి అప్పుడే గొంతు పెంచి మాట్లాడే శక్తి వస్తుంది !.
అబద్ధం చెప్పే వాడిలాగా నన్ను ఒడ్డు చివరలోనే నిలబెట్టేస్తారు !
మళ్ళీ వాళ్ళే మూగవాడినని నన్ను బదనాం చేసేస్తారు .
నేను చెప్పింది ఏదీ కూడా వాళ్ళకో లెక్కే కాదు !
అసలు నన్ను మాట్లాడనిస్తే కదా వీళ్ళు?
వాళ్ళు చెప్పిన దానికి నిరాజనాలు పలికితేనే నా మాటను వాళ్ళు మన్నిస్తారు !
నోరు తెరిచానా అంతే ఇంక..
నా వీపు విమానం మోత మోగుతుంది!
వాళ్లకి కావలిసిందల్లా నా బానిసత్వం..నా మూగతనం!
ఈ వ్యవస్థ దాన్నే కోరుకుంటుంది!
అందుకే నా పళ్ళన్నీ ఊడ గొట్ట బడ్డాయి .
పళ్ళూ.. నోరూ,. గొంతూ ఏవీ లేవు నాకు.
అందుకే నేను వాళ్ళ అధికారాన్ని బద్దలు కొట్టలేను !
నా గొంతు ఎప్పుడూ పిసికి వేయబడుతూనే ఉంటుంది.
ఈ వ్యవస్థ నన్ను ఎప్పటికీ మాట్లాడనివ్వదు..
నా పళ్ళు ఊడగొట్టి .. నోరు నొక్కి.. మాట్లాడలేని మూగ వాడిగా చేశాక ఎలా మాట్లాడను చెప్పండి?