మాషా పార్ట్ -1

సార్జెంట్ ఆఫ్ ది గార్డ్స్

యువకుడిగా ఉన్నప్పుడే నీ గౌరవాన్ని కాపాడుకో

ఒక సామెత

మా నాన్న సంగతి. 

నాన్న పేరు ఆండ్రే పెట్రోవిచ్ గ్రిన్యోవ్. యువకుడిగా ఉన్నప్పుడు, కౌంట్ మున్నిచ్ కింద పనిచేసి 1765లో ఫస్ట్ మేజర్ ర్యాంక్‍లో రిటైరయ్యాడు. రిటైరయిన తరువాత సింబిర్స్క్ ప్రావిన్స్‌లో మా అమ్మ అవ్దోత్యా వాసిల్యేవ్నాను పెళ్లి చేసుకుని, మా తాతగారిచ్చిన చిన్న ఎస్టేట్‍లో సెటిలయ్యారు. మేము మొత్తం తొమ్మిదిమంది. నేను తప్ప మిగిలిన నా అక్కలు, చెల్లెళ్ళు, అన్నలు, తమ్ముళ్ళు అంతా అమ్మ ఒళ్ళో ఇంకా పాలుతాగే వయసులో ఉండగానే చనిపోయారు.

మా దగ్గరి బంధువు ప్రిన్స్.బి అనే ఆయన గార్డ్స్ మేజర్‍గా పని చేసేవాడు. ఆయన పుణ్యమా అని సెమ్యోనో‍‌వ్స్కీ రెజిమెం‌‍ట్‍లో సార్జెంట్‍గా రిజిస్టరయ్యాను. నా చదువు పూర్తయ్యేవరకూ సెలవులో ఉండి ఆ తర్వాత ఉద్యోగంలో చేరాలి అన్నది ఒప్పందం. 

ఇప్పటిలా కాదు. ఆ రోజుల్లో మమ్మల్ని పెంచే విధానం వేరుగా ఉండేది. నాకు అయిదేళ్ళ వయసున్నప్పుడు, నా ఆలనా పాలనా చూసుకోవడానికి సవెలిచ్ అనే వ్యక్తిని నియమించారు. నన్ను చూసుకోవడానికి నియమించబడడం అనేది అతని మంచి ప్రవర్తనకి అతనికి దక్కిన రివార్డు. సవెల్యిచ్ పర్యవేక్షణలో పన్నెండు సంవత్సరాలు వచ్చేసరికి రష్యన్ భాషను వ్రాయడం, చదవడం నేర్చుకున్నాను. ఓసారి వైన్, ఆలీవ్ ఆయిల్ తేవడానికి మాస్కో వెళ్ళినప్పుడు అక్కడి నుంచి మొన్సూర్ బోప్రే అనే ఒక ఫ్రెంచి వ్యక్తిని నాకు ఫ్రెంచ్, జర్మన్ ఇంకొన్ని ఇతర సబ్జెక్ట్స్ నేర్పించడానికి తీసుకొచ్చారు మా నాన్న. ఆ ఫ్రెంచి వాడు రావడం సవెలిచ్‍కి ఏ మాత్రం నచ్చలేదు. మామూలుగానే ప్రతి చిన్న విషయానికీ తనలో తానే సణుగుతూ ఉండే సవెలిచ్, వాడు వచ్చినప్పటి నుండి మరింత ఎక్కువగా సణగడం మొదలుపెట్టాడు.
‘ఇప్పుడీ ఎస్టేట్‍లో పని వాళ్ళకి ఏం తక్కువొచ్చింది, మళ్ళా ఇన్ని డబ్బులు తగలేసి వీడిని తీసుకు రావలసిన అవసరం ఏముంది? ఏంటో ఈ మనిషి’  ‍ఇలా ఉండేది ఆ సణుగుడు.
బోప్రే అతని సొంత ఊళ్ళో ఉన్నప్పుడు కొంతకాలం మంగలిగా పని చేశాడు. ఆ తరువాత కొంతకాలం ప్రష్యాలో సైనికుడిగా పని చేశాడు. ఆ తరువాత టీచర్‍గా పని చేయడానికి రష్యా వచ్చాడు. అవడానికి మంచివాడే గానీ, ఏ మాత్రం ఆలోచన, నిలకడ లేని మనిషి బోప్రే. అతనికున్న ప్రధానమైన బలహీనత ఆడాళ్ళ పిచ్చి. ఆ పిచ్చి కారణంగా ఒకోసారి చావు దెబ్బలు తిని గంటల కొద్దీ ఏడ్చిన రోజులు కూడా ఉన్నాయ్. అది చాలదన్నట్టు విపరీతమైన తాగుడు. 

మా ఇంట్లో వైన్ తాగడానికి కేవలం డిన్నర్ టైంలో మాత్రమే అనుమతి. అది కూడా ఒక్కొక్కళ్ళకి ఒక్కొక్క గ్లాసు మాత్రమే. ఈ బాధ భరించలేక, తాగకుండా ఉండలేక, రష్యన్లు ఇంట్లో తయారు చేసుకునే బ్రాందీకి అలవాటు పడ్డాడు. అతని దేశంలో తయారయ్యే ఫ్రెంచ్ వైన్ కన్నా, ఇదే అరుగుదలకి బాగా పని చేస్తుందనడం మొదలు పెట్టాడు. 

నాకు ఫ్రెంచ్, జర్మన్ నేర్పిస్తూ నానుంచి రష్యన్ నేర్చుకునేవాడు. ఇవే కాకుండా మా ఇద్దరికీ మా సొంత ఆసక్తులు వేరే ఉండేవి. మేమిద్దరం త్వరగానే ఫ్రెండ్స్ అయిపోయాం. నాకిక ఇతను తప్ప మరొక  గురువు అవసరం లేదనిపించింది. కానీ మనమొకటి తలిస్తే విధి మరొకటి తలుస్తుంది కదా. ఎంత త్వరగా మమ్మల్ని కలిపిందో అంతే త్వరగా వేరు చేసేసింది. 

మా ఇంట్లో పాలాష్కా అనే అమ్మాయి చాకలి పని చేసేది. దిట్టంగా బలిష్టంగా ఉండి మొహం నిండా స్పోటకం మచ్చలుండేవి. తనతో పాటే పశువుల కొట్టంలో పని చేసే అకుల్కా అనే మరొక అమ్మాయి ఉండేది. ఆమెకి ఒక కన్ను కనబడదు. మన ఫ్రెంచి వీరుడు వాళ్ళ అమాయకత్వాన్ని అలుసుగా తీసుకుని ఎలాగో ముద్దు మాటలు చెప్పి శారీరకంగా వాడుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. ఏమైందో తెలీదు గానీ ఓ రోజు ఇద్దరూ కలిసి మా అమ్మ కాళ్ళ మీద పడి జరిగిందంతా చెప్పేశారు. మా అమ్మకి ఇలాంటి పనికిమాలిన పంచాయితీలంటే మహా చిరాకు. వెంటనే విషయం మా నాన్నకి చెప్పేసింది.
విన్న వెంటనే బోప్రే ఎక్కడున్నాడో కనుక్కోమని మనుషుల్ని పంపించారు నాన్న. అతను నాకు పాఠం చెబుతున్నాడని చెప్పారు పంపినవాళ్ళు. ఇక నాన్నే స్వయంగా నా గదికొచ్చారు. బోప్రే గురకపెట్టి నిద్రపోతున్నాడు. నేనేమో నాకోసం తెప్పించిన, ఎప్పటి నుంచో గోడ మీద అనవసరంగా పడి ఉన్న వరల్డ్ మ్యాప్‍తో గాలిపటం చేసే పనిలో ఉన్నా. గదిలోకి రాగానే ముందు నా చెవి మెలిపెట్టి, బోప్రేని నిద్ర లేపారు నాన్న. తాగిన తాగుడికి కనీసం లేచి కూర్చోలేని పరిస్థితిలో ఉన్నాడు బోప్రే.
నాన్నకి ఒళ్ళు మండిపోయింది. కాలర్ పట్టుకుని మంచం మీద నుంచి ఈడ్చి, గదిలోనుంచి విసిరి పాడేశారు. అదే రోజు అతనికివ్వాల్సినవి అతనికిచ్చేసి ఇంట్లోంచి పంపేశారు. అంతే. అక్కడితో నా చదువు ముగిసిపోయింది. బోప్రే వెళిపోయినందుకు నేను కాస్త బాధపడ్డా గానీ, సవెలిచ్ మాత్రం ఎగిరి గంతులేశాడు. 
చదువు, సంధ్య లేకుండా కొంతకాలం నన్ను గాలికొదిలేశారు. ఎస్టేట్ లో ఉన్న మిగతా కుర్రాళ్లతో కలిసి, పావురాలని తరుముకుంటూ, కప్ప గంతులాటలు ఆడుకుంటూ గడుపతున్నా. ఇంతలో నాకు పదహారు సంవత్సరాలు నిండిపోయాయి. 

అప్పుడు నా జీవితంలో ఒక మార్పు వచ్చింది. 

***

ఒకానొక శరదృతువు రోజున అమ్మ డ్రాయింగ్ రూమ్‍లో జామ్ తయారు చేస్తుంది. మరుగుతున్న పాకం వాసన గది మొత్తం ఆవరించి నాకు నోట్లో నీళ్ళు ఊరుతున్నాయ్. మా నాన్న కిటికీ పక్కన కూర్చుని, ప్రతీ సంవత్సరం ప్రభుత్వం ప్రచురించే ‘కోర్ట్ కాలెండర్’ని చదువుతున్నారు. నాన్న మీద ఆ పుస్తకం ప్రభావం చాలా ఎక్కువగా ఉండేది. ఎప్పుడు చదివినా విపరీతమైన ఉద్రేకానికి లోనయ్యేవారు. కోపంతో రగిలిపోయేవారు. ఇది తెలిసే మా అమ్మ ఆ పుస్తకం ఆయనకి కనపడకుండా ఉంచడానికి చాలా కష్టపడేది. నెలలు తరబడి ఆయన కంటబడేది కాదు. ఎప్పుడైనా కళ్ళబడితే మాత్రం గంటలకొద్దీ చదువుతూనే ఉండేవారు. చదివి చదివి, ఎప్పటిలాగే ఉద్రేకపడి పుస్తకాన్ని సోఫాలో విసిరేసి ఏదో ఆలోచనలో పడ్డారు.
ఉన్నట్టుండి ఆలోచనలనుండి తేరుకుని, అమ్మ వైపు తిరిగి
‘అవ్దోత్యా వాసిల్యేవ్నా.. ఇప్పుడు పెట్రూషాకి ఎన్ని సంవత్సరాలు?’అని అడిగారు.

‘త్వరలో పదిహేడు నిండుతాయి. పెట్రూషా ఎప్పుడు పుట్టాడో గుర్తు లేదా? ఆంటీ నటాస్యాకి కన్ను పోయిన సంవత్సరం…’ అంటూ అమ్మ ఇంకా ఏదో చెప్పబోతే ఆపి, 

“మంచిది. ఇక వీడికి సర్వీస్‍లో చేరవలసిన సమయమొచ్చింది. ఇంట్లో పని చేసే అమ్మాయిల క్వార్టర్స్ చుట్టూ తిరగడాలు, పావురాల గూళ్ళు వెతకడాలు చాలా ఎక్కువయింది” అన్నారు. 

ఆ మాట వినగానే ‘నేను తననుంచి దూరంగా వెళ్ళడం’ అనే ఆలోచనకి దుఖం తన్నుకొచ్చి మా అమ్మ కళ్ళనుండి నీళ్ళు టపటపా రాలిపడ్డాయ్. నేను మాత్రం అప్పటికే మేఘాల్లో తేలుతున్నా. మిలిటరీ సర్వీస్ అంటే విపరీతమైన స్వేచ్చ అని, పీటర్స్‌బర్గ్‌లో అన్ని రకాల సుఖాలు అనుభవించడం అని నా మెదడులో ఎప్పటినుంచో ముద్ర పడిపోయింది. ఓ క్షణం నన్ను నేను గార్డ్స్ ఆఫీసర్‌గా ఊహించుకున్నా. నాకు సంబంధించినంత వరకూ ఒక మనిషికి అదే అన్నిటికన్నా గొప్ప మధురానుభూతి. 

మా నాన్న నిర్ణయంలో ఎటువంటి మార్పు లేదు. నేను వెళ్లవలసిన తేదీ నిర్ణయించారు. బయలుదేరే రోజు మా నాన్న అమ్మని ఓ పేపర్ పెన్ను ఇవ్వమని అడిగాడు నా పై ఆఫీసర్‍కి తన మాటగా ఏదన్నా రాసి పంపించే ఉద్దేశంతో.
“మరిచిపోకుండా నేను అడిగానని ప్రిన్స్.బితో చెప్పు” అంది మా అమ్మ నాన్నతో.  

ఆ మాట విని, మొహం చిట్లించి ‘ఏం పిచ్చి పట్టిందా? నేనెందుకు ప్రిన్స్.బికి రాస్తాను’ అన్నారాయన.  

‘అదేంటి మీరేగా పెట్రూషా పై ఆఫీసర్‍కి లెటర్ రాస్తా అన్నారు’. 

‘అన్నాను. అయితే’ ? 

‘మరింకేంటి. పెట్రూషా పై ఆఫీసర్ అతనే కదా. సెమ్యోనో‍‌వ్స్కీ రెజిమెంట్‍లోనే కదా మనం రిజిస్టర్ చేయించాం’ . 

‘చేయించాం. అంత మాత్రాన, అక్కడికే పంపాలని లేదు కదా. పెట్రూషా పీటర్‍బర్గ్‌కి వెళ్లడం లేదు. అక్కడ సర్విస్ చేస్తే ఏం నేర్చుకుంటాడు. పోకిరితనం దుబారా ఖర్చు తప్ప? అందుకే సైన్యంలో పని చేయడానికి పంపిస్తున్నా. అక్కడ శిక్షణ పొంది, కాస్త గన్‍పౌడర్ వాసనకి అలవాటు పడితే పనికిమాలిన వాడు కాకుండా మంచి సైనికుడవుతాడు. ఏది వాడి పాస్పోర్ట్ ఇలా ఇవ్వు..’

నా బాప్టిజం గౌనుతో కలిపి ఎక్కడో దాచిపెట్టేసిన నా పాస్పోర్ట్‌ని తీసుకొచ్చి వణుకుతున్న చేతులతో నాన్నకిచ్చింది అమ్మ. దాని వంక తేరిపార చూసి లెటర్ రాయడం మొదలుపెట్టారు.

ఓ పక్క ఇదంతా జరుగుతుండగా నా ఆలోచనల్లో నేను మునిగిపోయాను. ‘పీటర్‍బర్గ్‌కి కాకపోతే ఇంకెక్కడికి పంపిస్తున్నారీయన’. మా నాన్న రాస్తున్న లెటర్ నుండి కళ్ళని పక్కకి తిప్పలేకపోయాను. చాలాసేపు రాసిన తరువాత, కళ్ళజోడు తీసి పక్కనపెట్టి, రాసిన లెటర్‍ని ఎన్వలప్‍లో పెట్టి సీల్ చేసి, నా చేతికిచ్చారు.

‘ఇదిగో ఈ లెటర్ ఆండ్రే కార్లోవిచ్ గారికి ఇవ్వు. ఆయన నా చిరకాల స్నేహితుడు, కామ్రేడ్ ఒరెన్‍బర్గ్‌లో అతని కింద సర్వీస్ చేయడానికి నిన్ను పంపిస్తున్నాను’ అన్నారు. 

అంతే. ఒరెన్‍బర్గ్ పేరు వినగానే నా ఆశలన్నీ కుప్పకూలిపోయాయి. రంగురంగుల పీటర్స్‌బర్గ్ ఊహల్లో నేనుంటే, ఎక్కడో లోకానికి సంబంధం లేకుండా దూరంగా ఉండే అడవి ప్రాంతానికి విసిరేశారు మా నాన్న. బోలెడన్ని ఆనందాలుంటాయి అని,  ఏ ఆర్మీ జీవితాన్ని తలుచుకుని అప్పటి వరకూ  మురిసిపోయానో అదే ఆర్మీ జీవితం భయంకరమైన దురదృష్టంగా తోచింది. కానీ వాదించి, ప్రతిఘటించి ఉపయోగం లేదు. నాన్న మాటంటే మాటే. 

ఆ తరువాత రోజు ఉదయం నన్ను తీసుకెళ్లడానికి ఇంటికి ఒక గుర్రపు బగ్గీ వచ్చింది. నా బ్యాగ్, టీ కాచుకోవడానికి అవసరమైన వస్తువులు ఉన్న ఒక పెట్టె, అమ్మ చేసిన స్వీట్లు అన్నీ బగ్గీలో పెట్టారు. 

ప్రయాణం మొదలుపెట్టే ముందు అమ్మ, నాన్న ఆశీర్వదించారు.

నన్ను పంపిస్తూ నాన్న చెప్పిన మాటలివి.

“గుడ్ బాయ్ ప్యోటర్… ప్రమాణం చేసినట్టు విశ్వాస పాత్రుడిగా ఉండు. నీ ఉన్నతాధికారులకు విధేయుడిగా ఉండు. వాళ్ళ మెప్పు కోసం ప్రాకులాడకు. నీ ప్రాముఖ్యత తెలియజేయడానికి ప్రయత్నించకు. నీ కర్తవ్య నిర్వహణ నుండి తప్పించుకోకు. ‘కొత్తవిగా ఉన్నప్పుడే దుస్తుల మీద శ్రద్ద తీసుకో; యువకుడిగా ఉన్నప్పుడే నీ గౌరవాన్ని కాపాడుకో’ అనే సామెతను ఎప్పుడూ గుర్తుంచుకో.
అమ్మ మాత్రం ఓ పక్క తను కళ్లనీళ్ళు పెట్టుకుంటూనే, నన్ను జాగ్రత్తగా ఉండమని మందలించింది. నాతో పాటు నా బాగోగులు చూసుకోవడానికి వస్తున్న సవెలిచ్‍కి పదే పదే నన్ను జాగ్రత్తగా చూసుకోమని చెప్పింది. ప్రయాణంలో చలిని తట్టుకోవడానికి కుందేలు చర్మంతో చేసిన జాకెట్, తోడేలు బొచ్చుతో తయారు చేసిన ఓవర్ కోటు తొడిగింది.
బగ్గీ ఎక్కి కూర్చున్నాను. దుఖం ఆపుకోలేక వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ ఉండగా సుదూర తీరాలకి నా ప్రయాణం మొదలయ్యింది. 

సాయంత్రానికి సింబిర్స్క్ చేరుకున్నాము. నాకు కావలసిన వస్తువులు కొనడానికి ఆ తరువాత రోజు అక్కడ బస చేయాల్సి ఉంది. నాకు అవసరమైన వస్తువులన్నీ కొనే బాధ్యత  సవెలిచ్‍కి అప్పజెప్పారు.
ఒక హోటల్ రూమ్‍లో దిగాము. ఉదయాన్నే లేచి సవెలిచ్ వస్తువులు కొనడానికి వెళ్ళిపోయాడు. హోటల్ గది కిటికీలోంచి ఎదురుగా ఉన్న బురద రోడ్డుని చూసి చూసి బోరు కొట్టి, హోటల్ మొత్తం సరదాగా తిరిగి చూడడానికి బయలుదేరాను.

బిలియర్డ్స్ ఆడే గదిలోకి వెళ్ళేసరికి అక్కడొక వ్యక్తి కనిపించాడు. ఒక ముప్పై అయిదు వయసుండొచ్చు. పొడవుగా ఉన్నాడు. నైట్ గౌన్‍లో, నోట్లో పొగాకు పీల్చే పైప్ పెట్టుకుని పీలుస్తూ బిలియర్డ్ క్యూ చేతిలో పట్టుకుని ఆడుతున్నాడు. అక్కడే బిలియర్డ్స్ ఆడే ఆటగాళ్ల స్కోర్ లెక్కపెట్టే మార్కర్‍తో ఆడుతున్నాడు ఆ వ్యక్తి. నేను చాలా సేపు వాళ్ళిద్దరి ఆట చూసాను. వాళ్ళ ఆట అయిపోయాక అతను నావైపు తిరిగి ‘రండి ఒక గేమ్ ఆడదాం’ అన్నాడు. ‘ఆడటం నాకు రాదు’ అన్నాను. ఆ మాట అనేసరికి నావంక ఒక రకమైన జాలితో చూశాడు. 

నెమ్మదిగా ఇద్దరం మాటల్లో పడ్డాం. మాటల్లో తెలిసింది. అతని పేరు ఇవాన్ ఇవానోవిచ్ జూరిన్. హుస్సార్ రెజిమెంట్‍కి కెప్టెన్. కొత్తగా అతని సైన్యంలో చేరిన వాళ్ళని తీసుకువెళ్ళడానికి సింబిర్స్క్‌కి వచ్చాడు.

ఆ రాత్రి తనతో భోజనం చేయడానికి ఒక తోటి సైనికుడిగా నన్ను ఆహ్వానించాడు. నేనూ వెంటనే ఒప్పుకున్నాను. భోజనానికి కూర్చున్నాక అతను చాలా ఎక్కువగా తాగాడు. పదే పదే నాతో సైన్యం పద్దతులకి అలవాటు పడాలి అనేవాడు. మిలిటరీలో జరిగే సరదా విషయాల గురించి చెబుతుంటే నేను పొట్ట పట్టుకుని నవ్వుతూనే ఉన్నాను. డిన్నర్ పూర్తయ్యేసరికి అతను, నేను మంచి స్నేహితులమైపోయాం.

నాకు బిలియర్డ్స్ ఆడడం నేర్పిస్తానన్నాడు. సైనికులకి బిలియర్డ్స్ ఆట ఎందుకు తప్పనిసరిగా వచ్చి ఉండాలో చెప్పాడు.

“ఉదాహరణకి మనం కవాతు చేసుకుంటూ వెళ్ళే క్రమంలో ఎప్పుడైనా ఏదైనా కుగ్రామంలో ఉండిపోవలసి వస్తే ఏం చేస్తాం. ఎంతసేపూ కొడుతూ ఉండడానికి ఎక్కడంటే అక్కడ యూదులు దొరకరు కదా. ఆ ఊళ్ళో ఉన్న ఏదన్నా హోటల్‍కి పోవాలి. చక్కగా బిలియర్డ్స్ ఆడుకోవాలి”. అన్నాడు. 

అతని లాజిక్‍తో పూర్తిగా కన్విన్స్ అయ్యి శ్రద్దగా ఆట నేర్చుకోవడం మొదలుపెట్టాను. నేను కష్టపడుతున్నప్పుడల్లా జూరిన్ ఉత్సాహపరిచాడు. ఆటని నేను వేగంగా నేర్చుకుంటున్న తీరు చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. అలా చాలా సేపు క్లాసెస్ అయిన తరువాత “ఇక ఇప్పుడు మనం ఇలా సరదాకి ఆడకూడదు. డబ్బులకి ఆడాలి. డబ్బులకి ఆడడం అంటే అదేదో సంపాదించడానికి కాదు. అలా ఆడడం చాలా తప్పు. ఆటలో మజా రావడానికి ఏదో ఒకటి అరా పెన్నీలతో ఆడుకోవాలి” అన్నాడు. దానికి కూడా నేను వెంటనే ఒప్పుకున్నా.

జూరిన్ నాకోసం ఒక ప్రత్యేకమైన డ్రింక్ ఆర్డర్ చేసి, తాగమని బలవంతపెట్టాడు. అప్పుడు కూడా ‘సైన్యం పద్దతులకి అలవాటు పడాలి మాన్’ అంటూనే ఉన్నాడు. గటగటా తాగేసా. ఒక్కొక్క గుటక మింగుతున్న కొద్దీ నిషా తలకెక్కి ఆట మీద పట్టు తప్పింది. బిలియర్డ్ బోర్డ్ దాటి బాల్స్ ఎక్కడెక్కడికో ఎగిరి పడేవి. ఆ మత్తులో మార్కర్‍ని తిట్టడం మొదలుపెట్టాను. ఇంట్లో ఉండే కట్టుదిట్టమైన నియమాల నుండి మొదటి సారి స్వేచ్చ దొరికి అల్లరి చేస్తున్న పిచ్చి పిల్లాడిలా ప్రవర్తించాను. మత్తులో ఆట ఆటకీ పందెం పెంచుకుంటూ పోయాను.

సమయం ఎలా గడిచిపోయిందో తెలీదు. జూరిన్ గడియారం వైపు చూసి తన క్యూ కింద పెట్టేసి, నాతో నువ్వు వంద రూబుల్స్ ఒడిపోయావని చెప్పాడు. అది వినగానే నాకు మతి పోయింది. నా డబ్బంతా సవెలిచ్ దగ్గరే ఉంది. క్షమించమని అడగడం మొదలు పెట్టా.

జూరిన్ ఆపి, ‘ఇప్పుడే ఇవ్వక్కరలేదు. ఇబ్బంది పడకు. తరవాత తీసుకుంటాలే’ అని అక్కడినుంచి అరినుష్కా దగ్గరికి తీసుకుపోయాడు. అరినుష్కా దగ్గరే భోజనం చేశాం. అక్కడ కూడా గ్లాసు మీద గ్లాసు తాగుతూనే ఉన్నాడు జూరిన్. ‘సైన్యం పద్దతులకి అలవాటు పడాలి మాన్’ మధ్య మధ్యలో ఇదొక గొడవ. తినడం తాగడం పూర్తయ్యాక భోజనం బల్ల దగ్గర నుంచి లేచి నిలబడడం కూడా నా వల్ల కాలేదు. అర్ధరాత్రి జూరిన్ నన్ను తిరిగి హోటల్ రూమ్ దగ్గర దింపేశాడు. 

అప్పటికే నాకోసం ఎదురుచూస్తున్న సవెలిచ్ నన్ను చూసి ఏడవడం మొదలుపెట్టాడు. 

‘అయ్యో ఏం దయ్యం పట్టుకుంది సార్ మీకు. ఈ తప్పతాగే బుద్ది ఎలా పుట్టింది మీకు’ అన్నాడు వణుకుతున్న గొంతుతో.

‘ఏయ్ ముసలోడా. నేను కాదు నువ్వే తాగేసి వాగుతున్నావ్. వెళ్ళి పడుకో… నన్ను కూడా పడుకోబెట్టు..’ అని నిలబడ్డ చోటే కూలబడిపోయాను.  

తరువాతి రోజు నిద్ర లేచేసరికి ఒకటే తలనొప్పి. ముందు రోజు జరిగినవేవీ సరిగా గుర్తు లేవు. ఇంతలో సవెలిచ్ ఒక కప్పుతో టీ పట్టుకొచ్చాడు. 

“మీకప్పుడే తాగేంత వయసు రాలేదు సార్. అయినా ఈ పాడు బుద్ది ఎక్కడినుంచొచ్చింది మీకు. మీ అమ్మకుగాని, నాన్నకుగాని, తాతగారికిగాని లేని అలవాటు ఎక్కడినుంచొచ్చింది? మీ తప్పు కాదులే. ఆ పనికి మాలిన ఫ్రెంచ్ వాడు నేర్పించిన బుద్ది ఇదంతా. ఎప్పుడూ చూసినా తాగుడే వాడి లోకం. నేర్పిన మంచి బుద్దులు తక్కువ, చెత్త అలవాట్లు ఎక్కువ. అంతమంది పని వాళ్ళని ఉంచుకుని బోలెడు డబ్బులు తగలేసి అతన్ని ఎందుకు తెచ్చాడో తెలీదు మీ నాన్నగారు”. 

సవెలిచ్ మాటలకి నాకు సిగ్గేసింది. అతని వైపు తిరిగి ‘నాకిప్పుడేం టీ వద్దు . కాసేపు నన్ను ఒంటరిగా వదిలేయ్’ అన్నా. 

అబ్బే, సవెలిచ్ ఒకసారి జ్ఞానోపదేశం మొదలు పెట్టాడంటే, అతన్ని ఆపడం అంత సులువు కాదు.

‘చూశారా తప్ప తాగితే ఎలా ఉంటుందో.. తల భారం, ఆకలి లేదు. తాగుబోతు మనిషి దేనికీ పనికి రాడు. పోనీ దోసకాయ రసంలో కాస్త తేనె కలిపి తీసుకు రానా, లేకుంటే ఒక గ్లాసు ఇంట్లో చేసిన బ్రాందీ అయినా..’ 

సవెలిచ్ అలా వాగుతూ ఉండగా హోటల్ రూమ్ సర్విస్ కుర్రాడు ఒక పేపర్ తీసుకొచ్చి నా చేతికిచ్చాడు. అది జూరిన్ రాసిన లెటర్.

డియర్ ప్యోటర్ ఆండ్రేయిచ్,  

నిన్న మీరు నాతో ఓడిపోయిన వంద రూబుల్స్ నేను పంపిన కుర్రాడి చేతికిచ్చి పంపించండి. నాకు చాలా అర్జెంటుగా డబ్బు అవసరం ఉంది .

సదా మీ సేవలో 

ఇవాన్ జూరిన్. 

ఆలోచించడానికి పెద్దగా ఏమీ లేదు. సవెలిచ్ వైపు తిరిగి, ‘ఆ కుర్రాడికి వంద రూబుల్స్ ఇచ్చేయ్’ అని చెప్పాను. 

“ఏంటి ? నేనెందుకు ఇవ్వాలి” అన్నాడు 

‘నేను వాళ్ళకు అప్పున్నా’ అని కుదిరినంత ప్రశాంతంగా చెప్పడానికి ప్రయత్నించా.

సవెలిచ్ మరింత ఆశ్చర్యంతో ‘అప్పా? అసలు అప్పు చేసేంత టైం ఎక్కడుంది మీకు. ఎక్కడో ఏదో మోసం జరిగింది. మీరేమైనా చెప్పండి . నేను మాత్రం డబ్బు ఇవ్వను’ అన్నాడు. 

ఆ క్షణంలో నా మనసుకొకటి అనిపించింది. ఇప్పుడు గనక ఈ ముసలోడిని నేను కంట్రోల్ చేయకపోతే, వీడిలా నన్ను వేధిస్తూనే ఉంటాడు. ఇక నాకు విముక్తి ఉండదు అని. అతని వైపు తిరిగి ‘సవెలిచ్.. నువ్వు నా సేవకుడివి. నేను నీ యాజమానిని. ఆ డబ్బు నాది. నా సంతోషం కోసం సరదాగా బిలియర్డ్స్ ఆడాను. అందులో ఆ డబ్బు పోగొట్టాను. ఎక్కువ మాట్లాడకుండా నేను చెప్పింది చెయ్యి’ అన్నాను. 

నా నుంచి అటువంటి మాటలు ఊహించని సవెలిచ్ ఆశ్చర్యపోయి, కదలకుండా ఉండిపోయాడు.

“పో చెప్పింది చెయ్” ఇంకొంచెం గొంతు పెద్దది చేసి అరిచాను కోపంగా.
సవెలిచ్ ఏడవడం మొదలుపెట్టాడు.

ఏడుస్తూనే గద్గద స్వరంతో ‘నాయనా ప్యోటర్ ఆండ్రేయిచ్ ఈ ముసలివాడి మాట కాస్త విను బాబూ.. ఆ దొంగ వెధవకి లెటర్ రాసి పంపు. రాత్రి ఏదో సరదాకి ఆడాను, నా దగ్గర అంత డబ్బు లేదని. వంద రూబుల్స్.. దేవుడా.. వాడికి అర్ధమయ్యేలా చెప్పు నీ తల్లిదండ్రులు అటువంటి ఆటల నుంచి..!’ అని అతను ఇంకా ఏదో అంటూ ఉండగా ‘ఇంక చాలు’ అని అతన్ని ఇంకా మాట్లాడకుండా ఆపేశాను. ‘డబ్బులు పట్టుకురా లేకుంటే బయటికి గెంటేస్తాను’ అని బెదిరించాను.

చేసేదేమీ లేక డబ్బులు తీసుకు రావడానికి లోపలికి వెళ్ళాడు. వెంటనే ఒక క్షణం నాకతని మీద జాలేసింది. నేనింకా చిన్న పిల్లవాడ్ని కాదు. స్వతంత్రుడిని అని అతనికి ఎలా చెప్పాలో అర్ధం కాక వేసిన కేకలే తప్ప, నిజానికి నాది అతని మీద కోపం కాదు.

జూరిన్‍కి డబ్బు చేరింది. ఆ పాడు హోటల్ నుండి అర్జెంట్‍గా నన్ను తీసుకుపోవాలని తొందరపెట్టాడు సవెలిచ్. ప్రయాణానికి గుర్రాలు సిద్దంగా ఉన్నాయని చెప్పాడు. బగ్గీ ఎక్కి కూర్చుంటే చేసిన తప్పులన్నీ తలపుకొచ్చాయి. మనసంతా పశ్చాత్తాప భారంతో నిండిపోయింది. ఒక్క రోజులో నాకు బోలెడన్ని నేర్పిన గురువు జూరిన్‍కి కనీసం వీడ్కోలు కూడా చెప్పలేదు. నిజానికతన్ని జీవితంలో ఇంకోసారి కలిసే ఉద్దేశం కూడా లేదు.