“తిరుపతెంకన్న యేడీ..యేడ నెరుస్తుండు..అగ్గో నెరిసిండు నెరిసిండు..సూడ్రి’’ అని మా తాత తల్లి సత్తెమ్మ తాతమ్మ అనంగనే ..కిల్ల కిల్ల నవ్వుకుంట..చేతులూపుకుంట.. అడుగుల అడుగు తప్పటడుగులేసుకుంట..వో పాలి కింద పడి లేశి..వురికి వురికి సప్పున బోయి గోడకు యీపు ఆనిచ్చి..అటోటి ఇటోటి చేతులు సాపి.. కప్పోలిగ గోడకు అతుక్కోని నిలవడుదు..నా చిన్న తనాన.
‘ అగ్గో …సూడ్రీ..తిరుపతెంకన్న నెరిసిండు మనింట్లె…తిరుపతెంకన్నకు దండం పెట్టురి..’’ అని సప్పట్లు కొట్టుకుంట సంబురం తోని మురుసుకుంట మా యింట్లోల్లందరికి మా తాతమ్మ చెప్పంగనే…అందరొచ్చి నా ఎదురుంగ నిలవడి…తన మనవని కొడుకునైన నన్ను అపురూపంగ సూసి మురుసుకుంట.
ఆమె అట్లనంగనే అప్పుడప్పుడే నడక నేర్చుకుంటున్న నాకు..అడుగులు తడబడుకుంట గోడకు ఆనుకున్నోన్ని వుర్కి ఎదురుంగ కూసున్న ఆమె మెడలు అందుకోని వొల్లే యేలాడేది..నన్ను అనురాగంతోని బిర్రుగ కావలిచ్చుకోని వొల్లంత పిస్కుంట..మా అయ్య మా దేవుడు..మా యెంకటేశ్వర్లు..మా తిరుపతెంకన్న.. అని మూడేండ్లు కూడా నిండని తన ముని మనున్నైన నా చెంపలమీద ముద్దులు పెట్టుకుంట గార్వం చేసేది మా సత్తెమ్మ అమ్మమ్మ.
హజారి సత్తెమ్మగారు..వూల్లె అందరికీ వో ఆరాద్యురాలు. యెత్తుగ తెల్లని రూపం. శ్రీ వైష్ణవ సాంప్రదాయంలో చీరకట్టుండేది. నొదుట తిలకపు రేఖ వైష్ణవ నామంతో ఎల్లప్పుడు ఆధ్యాత్మిక శోభ వుట్టిపడేది తాను కట్టెబట్టుకోని చిన్నగ నడుస్తుంటె. బక్కపలుచని మనిషి యెదుటి వాల్ల కడుపు ఆకలి గమనించి పిలిచి మరీ అన్నం తినమని పెట్టేదట ఆ రోజుల్లో. నర్సయ్య గారి కంటే సత్తెమ్మ గారే మంచిది..అని చెప్పుకునేటోల్లు వూరంతా.
ఆమె కడుపుల మా చెంద్రయ్య తాత వొక్కడే. వొకే వొక్కడు. ఆడిపిలగాన్లు లేరు మరో పిలాడే లేడు. కాలుకు మట్టంటకుంట ఆయనను అపురూపంగ సాదుకున్నరు. యాభై ఎకురాల ఆసామి నాకొడుక్కు ఉద్యోగమెందుకురా..యేడికా రాడు గని మీరు పోండ్రి అని సదువుకున్న తన కొడుకును వొదిలిపెట్ట లేక యింట్లెనే వుంచుకోని పెండ్లి చేసిండు. ఆయనకు తొల్సూరు కొడుకు మా బాపు. ఆయనకు పెద్ద కొడుకును నీను. యిగ నన్ను వొదిలిపెట్టి వుండకపోవు మా సత్తెమ్మ తాతమ్మ. మా బాపు పంతులు నౌకరి యే వూరికి ట్రాన్స్ఫరయితే ఆవూరికి వచ్చేది నన్నాడిద్దానికి.
తిరుపతెంకన్న భక్తురాలయిన ఆమె నాకు వెంకన్న అని పేరుపెట్టుకుంది. నాకు వూకె అయ్యే ముచ్చెట్లు చెప్పుకుంట ఆడిచ్చేది నన్ను. నా తలనీలాలు తిరుపతెంకన్న కాన్నే తీస్తనని మొక్కుకున్నది నీను పుట్టినప్పుడు..మా బాపు సంగతి తెల్వక. యేదో యేడాదికో రొండేండ్లకో నెత్తి తీపిచ్చుకొస్తడని అనుకున్నది గాని..నాకు ఏడేండ్లు వచ్చేదాక అట్లెనే వొదిలిపెడుతడని కానీ..మామ్మ నాకు ఆడిపిల్లకేసినట్టు జుట్టు దువ్వి జడేస్తదని కానీ అనుకోలేదు..మొక్కుకుంది.
రోజు పొద్దుగాల నూనె పెట్టి జడేసేది మామ్మ. జడున్నోల్లు పెట్టుకుంటాన్రు గద.. నాకూ జడల పూలు పెట్టుకోవాలనే సోకు. వూల్లె దొరోరింటిముందల శాలోల్ల వాకిట్లె పెద్ద పెద్ద మల్లె చెట్లుండేటియి. విపరీతంగ పూలు పూసి రాలిపోయేటియి. పొద్దుగాలనే మా యింటెమ్మటున్న శాలోల్ల శశిరేక ఎదురుంగున్న గొల్లోల్ల వెంకటమ్మ తోని గిట్ల పోయి ఏరుకొచ్చుకుందు. మామ్మ పూల దండ అల్లి జడేసి నెత్తిన సదిరేది. ఇట్ల నాకు పూలమీద మోజు రోజు రోజుకూ పెరిగింది. ఆట్ని పెట్టుకుంటాన కావట్టి జర శికాకనిపించినా రోజు రోజు కు పెరుగుతున్న జుట్టు మీద మోజు పెరుగుతాందని కానీ తగ్గుతలేదు. శిన్నగ బల్లె పేరు నమోదు చేయింది వొకనాడు మా తుల్సక్క. యెంకన్నేందిరా యెంకన్న..మోటు పేరు..మా వోని పేరు రమేశ్..అని పెట్టిపిచ్చింది వాల్లన్నకు చెప్పకుంటనే .. అట్లా యెంకన్న అనే నా పేరు రమేశ్ గా మారింది.
‘‘యేమాయె పిలగాడు బల్లెకు పోతాండె. వాని నెత్తి పెరిగి జడలేలాడుతాంటె..యెన్నడు తీస్కపోతవు తిరుపతికి..’’ ప్రతి ఎండకాలం మా అమ్మ అడుగుడు..పోవాలె పోవాలె యీ యెండకాలం పోవాలె అని మా బాపు బదులు చెప్పుడు..అట్ల ఎన్నో ఎండకాలాలు పోతానయి వస్తానయి..నా జుట్టుకూడా మా బాపు వాయిదాలతో పాటు పెరుగుతనే వుంది. మొక్కాయె మంగళాయినతోని గొరిగిస్తె తప్పాయె.
రొండు మూడు రోజులోకోపాలి పేండ్లు చూసేది మామ్మ నీను వూకె నెత్తి గోక్కుంటాంటె. యిగ నీను రోజుకోతీరు జడ యేయించుకునేది. ఏడు పాయల జెడ మూడు పాయల జెడ గొలుసు జెడ రొండు జెడలు, సైడు జడ.. ఇట్లెయ్యమంటోన్ని . అమ్మకు పనున్నప్పుడు మాఅత్తలేద్దురు. ముచ్చెట పెట్టుకుంట నెత్తిన యేల్లు పెట్టి యెంటికలను పాపుకుంట పేండ్లను రొండు పెదనేల్లనడుమ పెట్టి వొత్తుకుంట.. నెత్తి రుద్దుతాంటె మాలిశయ్యి సల్లగ నిద్దరొచ్చేది నాకు.
‘‘ వో ఆల్యమ్మా మా కొడుకు జగ్గయ్య సారు లేడా..‘‘ అనుకుంటొచ్చిండు కోమటోల్ల సోమ జన్నయ్య తాత. ఆయిన వూల్లె ఆరెంపీ డాక్టరు. దాంతోని పాటుగ పుణ్యక్షేత్రాలకు అప్పుడప్పుడు టూరిస్టు బస్సులు తీసేటోడు దేవుండ్లకాడికి జనాన్ని తీస్కపోయేటోడు. అప్పుడే పక్కవూరి బడి గుమ్మడెల్లిల సదువు చెప్పబోయి..బడివొదిలిపెట్టంగనే వొచ్చిండు బాపు.. సైకిలు తొక్కుకుంట. ఆయన రాంగనే అసలు సంగతి చెప్పిండు. తీస్తానవా బస్సు. వోకే వోకే ఈసారి పోవుడేనే బాబాయ్ అన్నడు. యిగ మూర్తం కుదిరినట్టుంది మా బాపుకు మూడొచ్చింది. యెంతయితయే పైసలు బాబాయ్..అని లెక్కలన్ని అడిగిండు. పుట్టెంటికలు మేనమామ తీయాల్నట..ఆయనను కూడా తీస్కపోవాలె. అట్ల మామ్మ నీను మా మేనమావ సోమన్న.. మా అమ్మమ్మోల్ల రాజమ్మ నాయినమ్మ మావూరోల్లు బస్సుకు సరిపోను మంది జమైండ్రు.
తెల్లారితె బస్సు బైలుదేరుద్దిగ నాకు వుషారు ఎక్కువైతాంది తిరుపతికి పోతాన్నని…కానీ నా జెడ పోతాంది గదా అని బాధయితాంది మల్లోపక్క. యిగ రేపనంగ మా ఆడోల్ల దోస్తులనుగిట్ల తీస్కోని మల్లెశెట్లకాడికి పూలేర పోయినం. యిగ యెట్లయిన తిరుపతెంకన్న కాడ నా జడ తీసేస్తరని, ఆకరి పూలు పెట్టకోవాలని వాల్లూ కాయిస్ పడివొచ్చి నాకు మరిన్ని పూలు ఏరిపెట్టిన్రు. బల్లె వున్న పెద్దమల్లె చెట్లకింద సిరపోను యేరుకున్నం. సరిపోవని, ముద్దబంతి పూలు,గన్నేరు పూలు,సత్యనారయణ పూలు గిట్ల యేరుకొచ్చకున్న. మామ్మ కుంకుడుకాయలు కొట్టి అండ్లింత గంజి పోసి పిసికి నాకు తలకు పోసింది. పూలను రొండు మూడు తీర్ల అల్లి గొలుసు జెడేసింది మామ్మ.
పొద్దుగాల వొత్తనన్న మా మేన మావ యింకారాలేదు. మాపడిజామయితాంది. బస్సు అంత రడీ అయింది. ప్రయాణంల ఎవలి తిండి వాల్లదేనట.. బియ్యం ఉప్పులు పప్పులు అప్పలు వొండుకతినే గిన్నెలు పొయిల కట్టెలు గిట్ల రెడీ చేసిపెట్టింది మామ్మ. చెన్నోల్ల రామ్మూర్తి రొండు అంగీలు రొండు లాగులు కుట్టుకొచ్చిండు తిరుపతికి పోతానప్పుడు కొత్త బట్టలు వేసుకోవాల్నని. అయ్యన్ని బ్యాగులల్ల సదిరిపెట్టంది మామ్మ.
శీకటి పడుతాంది..గని ఇంకా రాలే మా సోమన్నమావ. నాకు భయమైతాంది..ఇప్పుడన్నా పోతమా పోమా తిరుపతికని.. యిప్పటోతిగె ఫోన్లు కూడా లేవాయె మాట్లాడుదామంటే. అప్పుడే మా రాజమ్మమ్మ కూడా తలకుపోసుకున్నట్టుంది..యీరపోసుకోని జుట్టు ముడేసుకోని తయారై రాత్రి చీకట్ల వొచ్చింది.. యేడే వీడు సోవన్నా..యింక రాకపాయెనేమె కమ్మం నుంచి..అని అడుగుతాంది. వొస్తనన్నడు తప్పకుంట. ఖమ్మం బస్టాండుల వరంగల్లు బస్సెక్కి దంతాలపెల్లిల దిగాల్నాయె…మల్ల ఆనుంచి నడుసుకుంట రావాల్నాయె.. 15 కిలోమీటర్లు..నాతోనయితె తప్పకుంట వొస్తనే అక్కా అని నమ్ముకంగ చెప్పిండు..అని మామ్మ అన్నది.
యింతెలకే ..సోమ జన్నయ్య తాత వచ్చిండు…తయారయితున్రా పంతులూ..పొద్దుగాల్నే కోడికూసేటాల్కే మనం బయల్దేరాలె.. అనుకుంట టార్చిలైటు వొత్తుకుంటా వచ్చిండు. యెట్లనే మా పిలాడు వాడు సోమన్న రాలేగా..ఆడురాంది యీని యెంటికెలు యెట్ల తీయాలె..అన్నది మారాజమ్మ. ఆ..యిగేమొస్తడు గీ నడిజాం రాత్రయితాంటె .. వాల్ల ముచ్చెటింటున్న నాకు నెత్తిమీద గుండు పడ్డట్టయింది. తిరుపతికి పోతున్నమన్న నా సంబురమంత నీరుగారి పోయింది. యేడుపు మొకమేసి లేశి యేడ్సుకుంట కూకున్న..పోదాం తిరుపతికి అనుకుంట.. పోదాంలేర పోదాం గని యేడ్వకు. అని బుదగరిత్తాంది మామ్మ. వాల్లు మాట్లాడుతాండంగనే వొచ్చిండు మా మావ. చెప్పులిప్పుకుంట ఇంట్లెకొచ్చిండు. నాకు పానం లేసొచ్చింది. అమ్మ యిగ తిరుపతికి పోవుడు ఖాయం.
తెల్లారిగట్ల నాలుగింటికే బయలు దేరుద్దన్న బస్సు… తెల్లంగ తెల్లారిందిగని కదులనేలేదు. తిరుపతి బస్సుకు టికెటు తీసుకున్నోల్లను వాడ వాడ తిరిగి పట్టుకొత్తారికె సోమ జన్నయ్యతాత తల పానం తోక కొచ్చింది. అప్పటికే బస్సు డ్రైవరు హారను కొడతనే వున్నడు. బస్సు మీది క్యారేజీ మీద సదిరినయి సరిపోక సంచులు గిన్నెలు పొయిల కట్టెలతోటి బస్సంత నిండింది.
తిరుపతెంకన్న దేవుని కాడికి పోతానమని.. గజ్జెల లాగులేసుకోని శిగమూక్కుంట డప్పుసప్పుల్లతోని తీసుకొచ్చిండు ఆల్ల బిడ్డను మనుమండ్లను గొల్ల మల్లయ్య తాత…బస్కెక్కిద్దానికి . యిగ శాలోల్ల చెన్నయాగం తాత కూడా వొత్తాంటె..వాల్లు బస్సెక్కేతప్పుడు తలావో కొబ్బరికాయలు కొట్టిన్రు. బస్సు ముందల దండలేసి పూజ చేస్తాండ్రు. అద్దాలు కడిగి వూదిబత్తీలు ఎలిగిచ్చి విభూది రుద్దుతాండ్రు.
‘‘వోమ్మ వోమ్మ అట్ల అద్దాలకు బూడిదంత రుద్దితే నాకు రోడ్డు అవుపడొద్దా.’’.. అని డ్రైవర్ మొత్తుకుంటాండు.
వోరి హుసాను యేమాయెరా మీరొత్తరా రార్రా…నెరీ గింత జమానుర్రా.. సాగర్ సూస్కోని ఆనించి నంద్యాల గిట్ల నాలుగైదు దుక్కుల్ల తిప్పుకుంట సూస్కుంట పోవాల్నాయె..ఆడ నాకు టైం ప్రకారం పోకుంటె పొద్దుగూకుద్దిరా…రార్రా మాయ్యగని..అని మొత్తుకుంటాండు కోంటాయినె. యెహె వొత్తానం గని వుండు…అంత దూరం పోయ్యేదాయె..తిండి తిప్పల తయారుచేస్కోవాల్నాయె. ఇస్తరాకులకని యెంకన్నర్సయ్య తాతింటికి పోతే…ఇస్తనన్నోడు తీరా ఇంటికి పోతాలికే యెవలికో అమ్ముకుండట..మీ మర్దలు మల్లెవలింటికో వుర్కిందే ఆకులకని..వస్తాంది వస్తాది గని జర ఆగురి. అయిన ఆల్సెం అయింది గని..అని మా రావయ్య తాత సోమజన్నయ్యను అదుర గొడుతాండు.
ఇగ అటీటు చేసి తెల్లగ తెల్లారింది. దేవునికాడికి బస్సు కదిలింది. నడిజాం రాత్రికాడ నిద్ర లేసిన గద స్నానం గిట్ల చేసి కొత్తబట్టలేసుకోని మూడు పాయల జడేసి నిన్నేరుకొచ్చిన మల్లె పూలు పెట్టింది మామ్మ. అందరికంటె ముందుగాల బస్సెక్కి కిటికెమ్మటి సీట్ల కూసున్నం… కాంతారావు బస్సుయ మాట్లాడినట్టుంది సీట్లుగూడా శిన్నగనే వున్నయి. మా అమ్మమ్మెమ్మటికూకున్న నాకు వీల్ల లొల్లికి బస్సు కుదుపులకు కురుపాట్లొస్తానయి నాకు.
తెల్లంగి తెల్లదోతి కట్టుకోని సంకల క్యాష్ బ్యాగ్ పెట్టుకోని ముందలి సీట్ల కూసున్నడు మా జన్నయ్యతాత. యిగ బస్సు పోతనే వున్నది..పాయె సూర్యాపేట దాటి నల్లగొండమీంచి సాగర్ కు చేరుకున్నది. అప్పటికే మాపడి జామయింది. సాగర్ డ్యామెంట బస్సాపిండు డ్రైవరు. ఆడ సద్దులు తెచ్చుకున్నోల్లు ఇప్పుకోని తినుడు సురు చేసిండ్రు. వొకలు పొయిల కట్టెలు ఎలిగిచ్చిన్రు మూడు రాల్లు తెచ్చి పేర్సి… బువ్వలు వొండుక తిని సాగర్ డ్యాము మీంచి నడుసుకుంట పోయి ఆ నీల్లను సూచొచ్చేనం.
ఎప్పుడు ఎండిపోయినట్టుండే వూల్లె చెర్వును సూశిన నాకు..నిండు కుండున్నట్టు ఇంతపెద్ద శెర్వు సూత్తారికె పరెషానయ్యింది. అంతు చిక్తలేదు దాని దరి. ఎటు చేసినా నీల్లే. మానవ నాగరికతను మార్చిన కృష్ణానదే సాగర్ డ్యాం అనేది అయిటంక అర్థమైంది.
అటీటంటారికే మల్ల పొద్దుగూక వస్తనే వుంది. యిగ వొక్కొక్కల్ని పారి పాన్రి పోదాం బస్సు కదులుద్ది రాన్రి..అనుకుంట మందెంట పడ్డటు సేటు. నీను శిన్నగ లేశి బస్సు డ్రైవర్ సీటుకాడికి పోయిన. గేరుమీద ముందటిరోకున్న ఎయిర్ ఆర్న్ ను వత్తిన వొక్కపాలే..అది కయ్యుమని సప్పుడు చేసింది. కింద నిలవడి బీడీ తాగుతుండు డ్రైవరు..నీను బస్సును కయ్య కయ్యనిపిస్తాంటె.. వోబాబు వొద్దొద్దు అట్లొత్తకు అనుకుంట బస్సెక్కి నన్ను దింపి ఆయన సీట్ల కూసున్నడు. స్టాట్ చేయవయా డ్రైవర్ సాబ్ స్టాట్ చేసి హారన్ సప్పుడు జెయ్.. అందరొత్తరుగని జన్నయ్యతాత.
బస్సు స్టాటే చేసి హారన్ కొట్టుడు మొదలు పెట్టిండు. అర్తగంట పట్టింది అందరెక్కి బస్సునిండుతానికి. యిగ సాగర్ నుంచి మొదలయిన మా కాంతారావు బస్సు ప్రయాణం, ఆడ ఆడ ఆక్కుంటాక్కుంట తిరుపతి మొకాన బాట పట్టింది. శెట్లు పుట్టలు దాటుకుంట పోతనేవుంది బస్సు. మామ్మ వొల్లె పండుకున్న నిద్రొత్తాంటె. గట్టిగ ఎగిరేసినప్పుడల్లా ఎగిరి సీటు కడ్డికి గుద్దుకుంటాంది నా తలకాయ. నీను లబ్బ లబ్బ మొత్తుకుంటాన. నడిజాం రాత్రికాడ వొక దాబా వోటలెమ్మడి బస్సును ఆపిండు నిద్రొత్తాంటె. తెల్లంగ తెల్లారింది బస్సు బయలుదేరింది. కాశేపు నడిచినంక బస్సును వో వాగెమ్మటి ఆపిండు డ్రైవరు నీల్ల ఆదెరువు చూసి. యిగ రాత్రికాంచి ఆగబట్టుకున్నోల్లు శెంబట్క వురికిండ్రు ఆగెమ్మటి. వొకలి మొకాలొకలు సూడకుంట కూసున్నరు. మీము మా రాజమ్మ యింక యెంబడొచ్చిన మా వూల్లోల్లు గిట్ల బస్సు దిగినం. మొకాలు కడిగిన్రు.యింక లోపలికి పోయి వాగుల మునిగి తానం చేసేటోల్లు చేసిన్రు. వొడ్డుకు రాల్లు తెచ్చి వో పొయ్యిమోపు చేసి కట్టెపుల్లలిరిసి అగ్గిపుల్ల గీసి నిప్పు రాజేత్తనే వున్నరు..వంటలొండెటోల్లు. గోదుమ ఉప్మపిండి తెచ్చుకున్నోల్లు నూనె డబ్బలు గిట్ల తీసి పోపునేసి అండ్లిన్ని నీల్లు పోసి గోదమ పిండి కలుపుతనే వున్నరు. యిగ పాయె గంట సేపట్ల యెట్ల సౌలతున్నోల్లు అట్ల తిన్నరు. మామ్మ వొండితే యెప్పుడు మిగిలినట్టే ఉప్మాకూడా నలుగురైదుగురికి సరిపోను మిగిలింది. నాతోటోల్లు పిలగాండ్లు పెద్దగెవ్వలు లేరు అండ్ల. నాకంటె పెద్దోల్లు ముసలోల్లు గిట్ల వున్నరు. వాల్లకు పిలిసి పెట్టింది.
మా సత్తెమ్మ పెద్దమ్మ చేయ్యేనమ్మ..పెద్దచెయ్య నీది ఆల్యమ్మగారు..అని మామ్మను దీవించేటలకు ఆమెకు జర సంత్రుప్తి, చేసిన కష్టం బరువుదింపినట్టయ్యిద్ది.
యిగ ఆనించి సురువైన బస్సు తిరుపతి శివార్లకు చేరింది. అప్పుడే సూర్యుడు ఏడుకొండలను దాటు కోటి యెల్లిపోతాండు శీకటి పడుతాంది మల్ల రేపు తెల్లారంటనే వస్తనని యెంకన్నసామి కి చెప్పి.
అగ్గో అదే తిరుమల కొండ.. అని మా జన్నయ్య తాత చూయించంగనే.. కొండకెయ్యి కిటికి వున్నోల్లందరూ తల్లకాయెలు బైటికి పెట్టి గోవిందా..గోవిందా..అనుకుంట చేతులు బైటికి పెట్టి మొక్కుడు సురు చేసిన్రు. యిటురోకు గూకున్నోల్లు లేశొచ్చి ఆల్లమీద బడి కిటికీలకెల్లి వొంగబడి చూస్కుంట…గోవింద గోవిందా…అని భజన చేస్తాండ్రు. ‘కండ్లవుపడుత లెవ్వానుర్ల అట్ట తొక్కుకుంటొస్తరు కాల్లు..మీద మీద బడి..ఆగుతలేదా పానం కాశేపు..దేవున్ని సూద్దానికే వొత్తిమి యెందుకంత తొందర.?’ అని తోపులాటల నలిగిన మా రాజమ్మమ్మ అదిలిత్తాంది. బస్సుపోయినంత శానాసేపు గుట్టల మీద గోడ కట్టినట్టు అవుపడుతాంది ఆ కొండ శిఖరం..మీం కూసున్న సీట్లు కూడా అటే వుండుట్ల..మామ్మ నా రొండు చేతులు బైట పెట్టిచ్చి దండం పెట్టిత్తాంది..కొండకెయ్యి చూయించుకుంట.
తిరుపతి బస్టాండుకు చేరకున్నం..ఆడ మీమొచ్చిన కాంతారావు బస్సును వొదిలిపెట్టి..ఆర్టీసీ బస్సుల యెక్కి కొండమీదికి పోవాల్నట..మా జెన్నయ్య తాత చెప్తాండు బస్సుల కూసున్నోల్లందరికి. యిగో ..యెహె యిటిన్రి..నీను ముందుగాల్నే చెప్తాన..మల్లయిటంక చెప్పలేదనొద్దు..మనం ఆర్టీసీ బస్సుల పోవాలె. యీ బస్సుల చేసినట్టు జాం చేయెద్దు.మన ఇష్టం వున్నంత సేపు కూకున్నమంటే వాల్లినరు. యెక్కేకాడ దిగేకాడ వొకలి చేయి వొకలు పట్టుకోని యెక్కాలె దిగాలె..’ అని వివరాలు పూసగుచ్చుతాండు.
ఇగ కొండమీదికి పోయే బస్సు ఎక్కినం. బస్సు చిన్నగ గుట్ట బాట పట్టింది. ఎక్కుతాంటె ఎక్కుతాంది పాము మెలికలు తిరుక్కుంట..బస్సులున్నోల్లు భయానికి గోవిందా గోవిందా అంటున్రు. పైకి పోతాంటే కింద కిందున్న మనుసులు చెట్లు గిట్ల అగ్గిపెట్టెలోలె శిన్నగవుపడుతానయ్..బస్సు గుట్టమీదికి చేరుకోంగనే గోవింద నామాలు వినపడుతున్నయ్..మైకులల్ల.
చిత్తం శివుని మీద భక్తి జడమీద…అన్నట్టయింది నాపని. నా జడను తీసేసేటైము దగ్గరికొస్తాంటె..నాకు వొకటే బాద బాదయితున్నది. రోజు మంచిగ నూనెరాసుకోని పెంచుకున్న ఎంటికలు. అంతంత పొడుగు పెరిగిన నా జుట్టు యిగ పోతదా..వుండదా..మల్లెపూలు బంతిపూలు కనకాంబరపు పూలు యెయ్యేయ్యో పూలు అన్నిమామ్మతోని దండలల్లిచ్చుకోని మంచిగ జడల పెట్టుకుంటుంటి. ఎంటికలు యిగ వుండవా..? మా రేణుక మల్లమ్మ సుబధ్ర గిట్ల నాకు దోస్తులయ్యింది నా జడచూసే. వాల్లు నాకు జడదోస్తులు.
నీ జడ మాకంటే యెంతపెద్దగుందబ్బా…మీ అమ్మ మంచిగేస్తది జడ..అని అనేటోల్లు. మరి రేపటిసంది వుత్తదే జడలేని గుండేసుకోని తిరుగాల్నా..నా బోడగుండు చూసి ఆల్లు నవ్వరా.? యియన్ని ఆలోచనలు మనుసులకొచ్చి యెట్లనో అయితాంది పానం.
అమ్మా జడతీయొద్దే నీను వుంచుకుంట..నాకు జడకావాలె..అని అన్న మామ్మతోని యేడ్సుకుంట. యేడువొద్దు..దేవునికి సంతోషంగా ఇయ్యాలె తలనీలాలు. నీ జడ వెంకటేశ్వరునికి చాలా ఇష్టం. అట్ల బాధపడొద్దు..అని బుద్ధి చెప్తాంది అమ్మ. నీ వోతిగెనే ఎంకన్న సామికి కూడా పేద్ద జడ వుంటది బిడ్డా..ఆయనకు జడలంటే తలనీలాలంటే ఇష్టం. దేవునికి యేదిష్ఠమైతే అది మనం ఇయ్యాలెగదా.. నువ్వు ఎంకన్నవే ఆయన పేరూ ఎంకన్నే,. ఎంకటేశ్వరస్వామి. ఆయనకేదిష్టమో నీకు అదే ఇష్టం…అని చెప్తుంటే..మరి ఆయినయితే వుంచుకుంటడు గని నీనయితే తీసేయాల్నా…నీ యవ్వ..అని..ఏడుస్తాంటెనే.. కళ్యాణ కట్టకాడ లైనుల నా వొంతు రానే వొచ్చింది.
……………………………………
రమేష్ హజారి
పూర్వపు ఉమ్మడి నల్లగొండ జిల్లా నేటి సూర్యాపేట జిల్లా తుంగతుర్తి నియోజకవర్గం తూర్పు గూడెం గ్రామం తనది కాపు దాన వ్యవసాయ కుటుంబం. మలిదశ తెలంగాణ ఉద్యమం ప్రారంభమైన దశలో జర్నలిస్టుగా తన వృత్తిని కొనసాగిస్తూ తెలంగాణ జర్నలిస్టుగా రాష్ట్ర సాధన ఉద్యమంలో కీలకపాత్ర పోషించినాడు మీడియా సెంటర్ న్యూ సైజెన్సీని నిర్వహిస్తూ, నాటి ఉద్యమ కేంద్రంగా, ఎప్పటి కప్పుడు వార్తలను అందించే నాటి తెలంగాణ సామాజిక మాధ్యమంగా క్రియాశీలంగా పనిచేసింది.తెలంగాణ భావజాల వ్యాప్తిని చేయడంలో తెలంగాణ సంఘాలను ఉద్యమకారులను వ్యవస్థలను సమన్వయం చేయడంలో తన వంతు కృషిని నిర్వర్తించినాడు. జర్నలిస్టు గానే కాకుండా కవిగా, కథకుడిగా, తన సాహిత్యం ద్వారా తెలంగాణ సమాజిక జీవన చిత్రాన్ని ప్రతిబింబించేరచనలు చేస్తున్నారు.
