బతుకు పుస్తకంలో ఓ పేజీ..  

సరిగ్గా ఏభై ఏళ్ల క్రితం ఇదే రోజు వాళ్ళిద్దరూ కలిపి బతుకు పుస్తకం తెరిచారు. 

ఆ ఇద్దరి కులాలు వేరు. మతాలు వేరు. ఆహార అలవాట్లు వేరు. ఆర్థిక స్థాయి వేరు. జీవన నేపథ్యం వేరు. కానీ, ఆ ఇద్దరి మధ్య చిగురించిన ప్రేమ అన్నిటినీ తుడిచేసి ఒకటిగా నడిపించింది. అయిన వాళ్లందరినీ కాదని ఒకటిగా బతికేలా చేసింది. గొప్ప స్నేహితులుగా మార్చింది.  ఈనాటికీ ఉదయపు సూర్యుని వెచ్చదనం లా ఆ అద్భుతమైన ప్రేమ జంట. 

ఆ జంట బతుకు పుస్తకం లో ని తడి ఆరని పేజీని స్పృశిద్దాం పదండి. 

***                                            ***

‘ఎవరు నువ్వు? నేను ఎక్కడ ఉన్నాను?’ వణుకుతున్న కంఠంతో ఆమె. ఆ కళ్ళలో ఆ చూపులో  భయం గూడు కట్టుకుంది.
‘నేను నీ జానూని. జానకీరామ్ ని. మనమిప్పుడు మన ఇంటికి దగ్గర పార్క్ లో ఉన్నాం’ చెప్పాడతను, ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ. 
ఆమె కళ్ళు చుట్టూ పరికించి చూశాయి. ఆ చూపులో శూన్యమైన ప్రశ్న.
‘నాకేమైంది?’ ఆమె గొంతులో ఆదుర్దా తొణికిసలాడింది. 

‘ఏమీ కాలేదు. నువ్వు క్షేమంగా ఉన్నావు. నిన్ను ప్రేమించే నేను నీ పక్కనే ఉన్నా’ అంటూ ఆమె భుజంపై చెయ్యి వేసి ఓదార్చాడు. 

క్షణాల్లో అతడిని దూరంగా నెట్టేసింది ఆమె. 

అతని తల వాళ్ళు కూర్చున్న సిమెంట్ బెంచి అంచుకు బలంగా తగిలింది.  కళ్లు బైర్లు కమ్మినట్లయింది ఓ క్షణం. కళ్లలో  సుడులు తిరుగుతున్న నీటిని ఎవరికీ కనిపించనీయకుండా పక్కకు తిరిగి తుడుచుకున్నాడతను. 

తగిలిన దెబ్బకు తల దిమ్ముగా ఉంది. అయినా ముఖంలో చిరునవ్వు బలవంతంగా తెచ్చుకుని బల్ల పై నుంచి లేచి నిలబడ్డ ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ ‘చూడు నా కళ్ళలోకి చూడు, నేను నీ జానూని’  అంటూ ఆమెను మళ్ళీ కూర్చోబెట్టాడు. 

అదేమీ పట్టించుకోని ఆమె కళ్ళు ఎవరినో వెతుకుతున్నట్లు అటూఇటూ కదలాడుతున్నాయి. చూపులో కంగారు కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నది.

ఆమె తన భర్త కోసం వెతుకుతూన్నదని అతనికి అర్థమైంది. అతను ఆమె పక్కనే కూర్చున్నాడు. చేతిలో ఉన్న మొబైల్ తెరిచాడు. వాళ్లిద్దరూ ఉన్న పెళ్లినాటి ఫోటో చూపించాడు.  ఇద్దరి పేర్లు చెప్పాడు.  తర్వాత తమతో ఉన్న పిల్లల ఫోటోలు చూపించాడు. వాళ్ళ పేర్లు చెప్పాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పాడు. 
అతను చెప్పిన వాటిలో కొన్ని ఆమె నెమ్మదిగా రిపీట్ చేసింది. కొన్ని సార్లు మౌనంగా విన్నది.
తమ కుటుంబంలో ఒక్కొక్కరి గురించి ఒక కథలా చెప్పాడు. వాళ్లంతా ఆమెను చాలా  ప్రేమిస్తారని చెప్పాడు.
‘అవునా?’ అన్నట్లు చూసిందామె. ఆ చూపులో ఒక మెరుపు. మొఖంలో సన్నని వెలుగురేఖ మెరిసింది. 
అతను నవ్వి ఆమె చేయి తన చేతిలోకి తీసుకుని చిన్నగా ముద్దిచ్చాడు.
ఆమె కళ్ళు ఒక్కసారిగా ప్రకాశవంత మయ్యాయి.
కొద్ది క్షణాల తర్వాత అతని చేతి నుంచి తన చేయి విడిపించుకుని ‘మా అమ్మ నా కోసం ఎదురుచూస్తోంది. పద ఇంటికి పోదాం’ అంటూ బల్లపై నుంచి లేచి ముందుకు నడిచింది.
గారాభంగా పెంచుకున్న బిడ్డ అనామకుడితో వెళ్లిపోయిందని కోపంతో తిలోదకాలిచ్చిన అమ్మ చనిపోయి పదేళ్లు దాటిపోయాయి. ఆ విషయం ఆమె మర్చిపోయింది. ఆ విషయం చెబితే ఆమె తక్షణమే దుఃఖంలో మునిగిపోతుంది.  నాన్నను తలుచుకుంటుంది. ‘నాన్నా బాగున్నావా?’ అని అడుగుతుంది. ఇద్దరూ లేరని అతడు చెప్పలేడు.

‘సరే అలాగే వెళ్దాం’  ఆమె చేయి అందుకుని అనునయిస్తూ చెప్పాడతను.

ఎప్పుడూ ఇంతే, ఆమెను తేలిక పరచడానికి అతను చాలా నమ్మకంగా సమాధానం చెబుతుంటాడు. కాసేపటికి ఆమె ఆ విషయం మరచిపోతుంది. 
ఆమె అడిగిన దాన్ని లేదా చెప్పినదాన్ని కాదంటే వాదిస్తుంది. కల్లోల పడుతుంది. కలత చెందుతుంది.  అందుకే అతను ఆమెకు అనుగుణంగా సమాధానం చెబుతూ ఉంటాడు. ఆమెను సంతృప్తి పరుస్తూ ఉంటాడు. 

కొన్నిసార్లు ఆమె గదిలో ఉండదు. బయటకు పరుగులు పెడుతుంది. ఎంతసేపూ ఎక్కడికో వెళ్ళాలంటుంది. కానీ ఎక్కడికో ఆమెకు తెలియదు.  వీలయినంత వరకు ప్రతి రోజూ ఉదయం పది పదకొండు గంటల సమయంలో పార్క్ లోకి తీసుకురావడానికి ప్రయత్నిస్తుంటాడు.  ఆ సమయంలో జనం చాలా తక్కువ ఉంటారు. ఎటువంటి ఇబ్బంది ఉండదు అనుకుంటాడు అతను. 

ఇద్దరూ పార్క్ లో  కాసేపు నడుస్తారు. కాసేపు కూర్చుంటారు. కబుర్లు చెప్పుకుంటారు. పాటలు పాడుకుంటారు. చిన్న బంతితో ఆడుకుంటారు.  ఆమె భావోద్వేగాలు ఎప్పుడు ఎలా మారిపోతాయో ఎవరికీ తెలియదు. ఏ రోజు ఎట్లా ఉంటుందో తెలియదు.  ఆమె మూడ్ బట్టి అతను ప్రవర్తిస్తూ ఉంటాడు. 

ఒకోరోజు చాలా సున్నితంగా ఉంటుంది. మృదువుగా మాట్లాడుతుంది. అందంగా ఆహ్లాదకరంగా నవ్వుతుంది. 

ఆ క్షణం, ఐదు దశాబ్దాల క్రితం తన చేయందుకున్న మువ్వన్నెల చిలకలా ముచ్చటగా కనిపిస్తుందతనికి. ఏళ్ళు గడిచిన కొద్దీ పెరుగుతున్న ఆమె బాహ్య, అంతః సౌందర్యాల ముందు అతను మోకరిల్లుతాడు. . 

జీవితం ఇచ్చిన ప్రతి సవాల్ స్వీకరించారు. ఆవేశపడకుండా, తొందరపడకుండా సమస్యను తెలివిగా ఎదుర్కోవడం అలవర్చుకున్నారు. 

వైభవంగా బతికిన ఆమె తనతో అష్టకష్టాలు పడుతున్నదని బాధడుతుంటే, ‘ఏ ఒక్కరి జీవితాలు అందంగా ఉండవు. మనకు అలా కనిపిస్తాయంతే. అందంగా మలుచుకోవడం, ఆనందంగా ఉంచుకోవడం, ఉండడటం మన చేతుల్లోనే ఉంది’ అని స్పష్టంగా ఆమె చెప్పిన మాటలు అతని మదిలో మెదిలాయి.

నిజమే కదా! ఎవరి జీవితం వారి చేతుల్లోనే ఉంటుందని అనుకున్న అతని గుండెల్లో మందుపాతర పేలిన మోత  మోగింది.  చికిత్స లేని వ్యాధి ఆమెను చుట్టుముట్టింది. 

ఎక్కడో ఉన్న హిమాలయాలు ఆమె ఎదుటే ఉన్నట్లు చూపిస్తుంది. మంచుకొండల్లో విహరిస్తుంది. ఎప్పుడో చనిపోయిన వాళ్ళతో ముచ్చట్లు పెడుతుంది. వాళ్ళు తన కళ్లెదుటే ఉన్నట్టు భ్రమిస్తుంది. 

కళ్ళ ముందున్నవి లేనట్లు, లేనివి ఉన్నట్లు చూపిస్తుంది ఈ మాయదారి రోగం.  అటువంటి సందర్భాల్లో, తన సర్వస్వం అయిన ఆమెను తన నుంచి విడదీస్తున్న బాధతో అతను విలవిలలాడుతాడు.    

‘హేయ్ పాపా.. ఎప్పుడొచ్చావు? నీ గౌను భలే బాగుంది. నాకిస్తావా?’ వెలిగిపోతున్న ఆమె మొహం చూసి అతను నిస్చేస్టుడయ్యాడు. 

‘అయ్యో , ఏడవకు వద్దులే. నాకు ఇవ్వొద్దులే, మనిద్దరం ఆడుకుందాం పద’ ఎదుట పాప ఉన్నట్లుగా  ఓదార్చి , ఆ వెంటనే ఉత్సాహంగా అడుగుతున్నది ఆమె.

‘వద్దా, అయితే కథలు చెప్పుకుందామా!’

‘సరే సరే, నేనే చెప్తాలే’ చెప్పిన విషయాలే మళ్ళి మళ్ళీ కథలు కథలుగా చెబుతున్నది ఆమె.  కానీ పదాలు తడబడుతున్నాయి. ఒక పదం వాడాల్సిన చోట మరో పదం ఉంటున్నది. పదం తోచక కొన్ని క్షణాలు ఆగిపోయింది. 

‘అబ్బా..నాకు కథ తెలుసు కానీ ఎలా చెప్పాలో రావట్లేదు’ అని తనలో తాను గొణుక్కున్నది. అప్పుడామె ముఖం దిగులుగా మారిపోయింది.

‘నువ్వు కథ చాలా బాగా చెప్పావు’ మెచ్చుకున్నాడు అతను.

‘నిజమా?’  అన్నట్లు పత్తికాయల్లా విచ్చుకున్న కళ్ళతో చూసింది.  ప్రేమామృతం పంచుతున్న తల్లిలా చూసింది. 

లేచి ‘పద’ అన్నదామె. ఇద్దరూ ఇంటికి బయలుదేరారు. 

దారిలో ‘అబ్బా .. కాళ్ళు నొప్పి’ గోముగా అన్నదామె 

‘అదిగో డ్రైవర్ లేని కారు వస్తున్నది. అందులో పోదామా?’ చిరునవ్వుతో అడిగాడతను

‘డ్రైవర్ లేడా? అయితే, నేను డ్రైవ్ చేస్తా .. కారేది?’ ఉబలాటపడుతూ అడిగింది ఆమె 

అతనేదో చెప్పాడు. అలా మాటల్లో ఇంటికి చేరారు. 

అలసిపోయిన అతనికి ఆకలిగా ఉంది.  ఆమె కూడా అలసి ఉంది. అన్నం తెచ్చి పెట్టాడతను.  ‘ఛీ ఛీ..నీళ్లలాగా ఉంది. ఇదేం అన్నం? నాకొద్దు’  అన్నం గిన్నె పక్కకు తోసి ‘నాకు మాంగో జ్యూస్ కావాలి’ అధికార యుతంగా అన్నది.

కొద్దిగా మజా గ్లాసులో పోసిచ్చాడతను. 

‘ఏయ్ అబ్బాయ్, నేనడిగింది మాంగో జ్యూస్, ఇది కాదు’  ఒక గుక్క తాగి అతనిపై ఉమ్మింది ఆమె.

అంతా శుభ్రం చేసుకునే సరికి నీరసం వచ్చింది అతనికి. అన్నం పెట్టుకున్నాడు.  

‘ఇక్కడ పిల్లలున్నారని, వాళ్లకు ముందు పెట్టి తర్వాత తినాలని తెలియదా? అన్నీ ముందు పెట్టుకుని నువ్వే మెక్కుతున్నావ్. హూ.. నీతో నేనసలు మాట్లాడను’ కోపంగా చూసింది. 

ఆ మరుక్షణంలోనే ‘నాకు ఆకలేస్తోంది. బాగా వేస్తోంది. ఇక్కడెవరూ లేరా? అమ్మా ఆకలి. ఆకలి ..’ అని బిగ్గరగా ఏడవడం మొదలు పెట్టింది.

ఆమె కంట కన్నీరు పెట్టనీయకుండా ఇన్నేళ్లూ జాగ్రత్తగా చూసుకున్నాడు. మాయదారి జబ్బు ఆమెతో చెడుగుడు ఆడుతున్నది. ఎందుకు ఏడుస్తుందో తెలియదు.  ఆమె కన్నీరు పెట్టడం అతని గుండె కరిగి నీరవడం మామూలయింది. 

అతను ప్రేమగా ఆమెను దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. పీలగా కనిపించే ఆమెకు అంత బలం ఎక్కడి నుంచి వచ్చిందో ఒక్క తోపు తోసింది. పడబోయి నిలదొక్కుకున్నాడు. అతని కళ్ళలో తడి మెరిసింది.  

నిజానికి ఆమెకు అతనిపై ఎటువంటి కోపం లేదు.  ఆమె మనసేంటో అతనికి తెలుసు . ఎపిసోడ్ లో ఉన్నప్పుడు దురుసుగా, దూకుడుగా ప్రవర్తిస్తూ ఉంటుందని అతనికి తెలుసు.  అందుకే, లోపల ఆకలి కేకలు వేస్తున్నప్పటికీ మౌనంగా ఉన్నాడు. 

తిందామని పెట్టుకున్న అతని అన్నం ప్లేట్ టేబుల్ పై ఎదురుచూస్తున్నది. కొద్దిసేపటికి ఆమె ఏడుపు ఆగింది. నెమ్మదిగా అతని దగ్గరికి నడిచింది.  

‘అంతా తినేశావా’ అడిగింది. అతను మాట్లాడకుండా టేబుల్ వైపు చూశాడు. ఆమె కూడా చూసింది. 

మౌనంగా అతని ప్లేట్ తీసుకుని ఆతృతగా తినడం మొదలు పెట్టింది. లేదంటే ఎవరైనా తినేస్తారేమోనన్నట్లు తింటున్నది. అట్లా తినేటప్పుడు సగం అన్నం కింద పడిపోతున్నది.  అతను తినిపిస్తానన్నాడు. ‘నాకు తినడం వచ్చు. నా అన్నం నేనే తింటా’ అన్నదామె. 

అతనికి ఓపిక లేదు. చాలా నీరసంగా ఉంది. అతను మారు మాట్లాడకుండా మరో ప్లేట్లో  అన్నం పెట్టుకొని తింటున్నాడు. 

‘అబ్బాయ్, ఏంటి? ఆ గుడ్డ ముక్కలన్నీ తింటున్నావ్? అవ్వ.. ఎవరైనా గుడ్డలు తింటారా?’  నోటిపై చేయి పెట్టుకుని ఆశ్చర్యపోతూ వచ్చి అతని పక్కనే కూర్చుంది ఆమె. 

లేదన్నట్టు తల ఊపాడతను. 

అతని మొహం లోకి ప్రేమగా చూస్తూ తన్మయంగా నవ్వింది. కనుల  నిండా నవ్వింది. ఆ చూపు ఆ నవ్వు అతనిలో కొత్త శక్తి నింపాయి. 

‘నీకు తెలుసా, ఇక్కడో అద్భుతమైన వ్యక్తి ఉన్నాడు’ అతని కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ చెప్పిందామె. 

‘ఓ అవునా, నాకు చూపిస్తావా’ ఉత్సహంగా అడిగాడతను. 

‘నా కళ్ళలోకి చూడు. ఆ అద్భుతమైన మనిషి కనిపిస్తాడు’ అన్నదామె 

కవ్వించే కళ్ళు, చందమామలా మెరిసే మొహంపై అల్లరి చేసే నెరసిన వంకీల జుట్టుతో  ఉన్న ఆమెను అత్యంత అద్భుతమైన వ్యక్తిని చూస్తున్నట్లుగా చూస్తున్న అతని మనసు నిండింది. నీరసం మాయమై కొత్త శక్తి వచ్చింది. అలా కొన్ని క్షణాలు ఒకరినొకరు కొండంత ప్రేమను చూపులతోనే పంచుకుంటూ గడిపారు. 

ఆ మిట్ట మధ్యాహ్నం వేళ ఎక్కడి నుంచో వినిపిస్తున్న కోకిల గానంతో ఆమె గొంతు కలిపింది.  

అతని భుజం పై తల వాలుస్తూ  ‘జానూ.. చందమామ కనిపించలేదు. ఏమైపోయింది?’ అది రాత్రి కాదు పగలు అని గుర్తించని ఆమె. 

‘చైనా వాళ్ళు చందమామపై వృద్ధాశ్రమం నిర్మిస్తున్నారట’ చెప్పాడతను

.
‘నిజంగానా .. ఎందుకు?’ ఆశ్చర్యంతో అడిగింది ఆమె. 

‘ఎందుకేంటీ .. మనలాంటి ముసలి ముతక ఇక ఉండేది అక్కడే’ చెప్పాడతను. 

మొహం సాగిపోయి కళ్ళు ఏదో లోకంలో విహరిస్తున్నట్టుగా సగం తెరిచి, సగం మూసిన ఆమె.  ఊహాలోకం నుంచి కొద్దిసేపటి తర్వాత బయటికొచ్చి ‘మనం ఎక్కడ ఉన్నాము’ అతని వైపు చూస్తూ ఆమె

‘ఏరో స్పేస్ లో ‘ చెప్పాడతను అతను

‘ఓ.. చందమామ దగ్గరికి వెళ్తున్నామా?’ 

‘ఊ ‘

‘భలే భలే.. ఎంత అద్భుతం. జానూ నువ్వు చాలా దయగల వాడివి. ఎప్పుడూ నాకు కావలసింది చేస్తావు. నాతోనే ఉంటావు’ చూపులతో  ప్రేమ వర్షం కురిపిస్తూ అతని చేయి తన చేతిలోకి తీసుకుంది ఆమె. 

ఐదు నిమిషాలు కూడా గడవక ముందే ‘ఏయ్ అబ్బాయ్, నేను రాను. నన్ను వదిలేయ్. నేనెక్కడికి రాను. నాకు భయమేస్తోంది. నాకు చాలా భయమేస్తుంది’ అని అరుస్తూ లోపలి గదిలోకి పరుగు పెట్టింది. తర్వాత మంచం కింద దూరింది. అప్పుడామె శరీరం భయంతో కంపించిపోతున్నది. ఒళ్లంతా చెమట పట్టింది. 

మంచం కింద నుంచి ఆమెను బయటకు రప్పించడం అతనికి చాలా కష్టమైంది. 
‘చూడు, నీ జానూ ఇక్కడ ఉన్నాడు. ఇటురా నా దగ్గరికి రా. నీకేం భయం లేదు.’ అంటూ రకరకాలుగా చెప్పాడు.  అతను మంచం కిందికి వంగ లేడు. మోకాళ్ల నొప్పి, నడుము నొప్పితో బాధపడుతున్నాడు.  

భయంతో చిగురుటాకులా కంపిస్తున్న ఆమెకు అనునయంగా నచ్చచెబుతూ మొత్తానికి మంచం కింద నుంచి బయటికి రప్పిచ్చాడు. 

ఆమె మంచంపై  కూర్చోని అతని ఒళ్ళో తల  వాల్చింది.  ఇంకా భయంతోనే. ఆమె జుట్టులో వేళ్ళు పోనిచ్చి తల నిమురుతున్నాడతను. నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారుకుంది ఆమె. 

జీవితం విసిరిన సవాళ్లకు ప్రతి సవాల్ విసిరిన ఆమె ఈమేనా? ఎవరో కొత్త మనిషిలా ప్రవర్తిస్తుంటే అతని మనసంతా మౌనంగా రోదిస్తోంది. ఛాతీ బరువైంది.  చేత్తో నెమ్మదిగా ఒత్తుకున్నాడతను. 

రిటైర్మెంట్ జీవితం గురించి కన్న కలలు చెల్లాచెదురైపోయాయి.  భవిష్యత్తు పై ఆశ సన్నగిల్లుతున్నది. 

తుఫానులో చిక్కిన నడిసముద్రంలా ఉందతని మనసు. ఒంటరిగా ఒడ్డుకు చేర్చగలనా?

అల్లకల్లోల సముద్రంలో చిన్న పడవ సాయం దొరికినా ఏదో ఒడ్డుకు చేరుకోవచ్చేమో! కానీ తనకా అవకాశం కనిపించడం లేదు విలవిలలాడింది అతని మనసు. 

ఎవరో పదునైన కత్తితో లోతుగా కోస్తున్నంత బాధని పంటి బిగువున నొక్కిపట్టి మామూలుగా ఉండడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. గుండెనిండా గాయాలతో నెత్తురోడుతున్న అతను . 

చుట్టూ పోగేసుకున్న కలలు తన్నేస్తూ వచ్చిన ఆమె జబ్బు అతని హృదయాన్ని ఎన్ని ముక్కలు చేస్తున్నదో ఊహించలేని ఆమె. 

బెల్ మోగింది. నెమ్మదిగా ఆమెను తన ఒళ్ళో నుంచి తీసి పడుకోబెట్టి వెళ్లి తలుపు తీశాడు. 

ఎదురుగా పూల బొకే, పెద్ద బాక్స్ తో కొరియర్ బాయ్. 

‘నేనేమీ ఆర్డర్ ఇవ్వలేదే, పొరపాటున వచ్చినట్లున్నారు’ అని  ‘ఎవరికి ‘? అడిగాడతను 

‘జానకిరామ్ ‘ అన్నాడు కొరియర్ బాయ్. 

తనదే అని నిర్ధారించుకుని తీసుకుంటుంటే బాయ్ విషెస్ చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.  

పెళ్లిరోజు శుభాకాంక్షలు తెలుపుతూ పెద్ద కొడుకు,కోడలు పంపిన బొకే, కేక్ చూసి నలిగిన హృదయం కొంచెం మురిసిపోయింది. వయసుడిగిన తల్లిదండ్రుల్ని మరవని కొడుకును తలచుకుని అతని ఛాతీ కొంచెం వెడల్పు అయింది. ఆ క్షణం కొడుకు తో మాట్లాడాలనిపించింది. చేతిలోకి మొబైల్ తీసుకున్నాడు. వాట్సాప్ కాల్ చేద్దామని చూసేసరికి కొడుకు నుంచి నాలుగు మిస్డ్ కాల్స్. ఫోన్ సైలెంట్ లో ఉన్నట్టుంది. అయ్యో, కాల్ వినిపించలేదని బాధపడ్డాడతను. 

గత నాలుగు రోజుల నుంచి ఆమె ఎపిసోడ్ లో ఉంది. చాలా ఉద్రిక్తంగా ఉంది. మామూలుగా ఉంటే  చాలా ఆనందించేది అనుకున్నాడతను.

కాలం ఎంత త్వరగా జరిగిపోతున్నది. అప్పుడే యాభై వసంతాల నడక. తమ ప్రయాణంలో అగాధాలతో పాటే ఆనందపుటంచులు కూడా చూశారు. కాలంతో పోటీపడి నడిచారు. 

అయిన వాళ్ళు పొమ్మన్నప్పుడు హైదరాబాద్ మహానగరం ఆశ్రయం ఇచ్చింది.  చిరు వ్యాపారం చేసుకొమ్మని దారి చూపింది.  

మనసున మనసై అన్నట్లుగా ఒకరికొకరుగా బతికారు. నియమబద్ధంగా జీవితం గడిపారు.

చిన్నగా మొదలైన కూరగాయల వ్యాపారం దినదినం పెరిగింది. ప్రైమ్ ఏరియాలో పెద్ద కూరగాయల దుకాణం అయింది. 
ఇద్దరు సీనియర్ సిటిజన్స్ అయినా తమ వ్యాపారం ఆపలేదు.  గిరాకీ బాగా ఉండేది. పెద్ద ఇబ్బందులు పడకుండా పాలు నీళ్లలా కలిసి పోయి సంసారాన్ని నెట్టుకొచ్చారు. ఒకరికొకరు విలువ ఇచ్చుకుంటూ, గౌరవించుకుంటూ చిరునవ్వుతో  సంసార రథం నడిపారు.

ఆదాయాన్ని పొదుపుగా ఖర్చు చేసి ఇద్దరు పిల్లలను బాగా చదివించారు. 

పిల్లల చదువు అయ్యేనాటికి ఒక చిన్న ఇంటికి సొంతదారులయ్యారు. ఇంటికి, పిల్లల చదువులకు కొద్దిగా అప్పులయ్యాయి. అయినప్పటికీ రేపు తీరుస్తామన్న ధీమాతో ఉన్న సమయంలో ఉరుములేని పిడుగులా డిమానిటైజేషన్ బాంబు మీద పడింది.  వ్యాపారం పడిపోయింది.  

దాన్నుంచి బయటపడి కాస్త తేరుకుంటున్న సమయంలో కోవిడ్ వచ్చింది.

ఇద్దరూ కోవిడ్ బారిన పడ్డారు. కూరగాయల దుకాణం బందయింది. అంతే ఇక తెరుచుకోలేదు. తూట్లు పడిన సంసారం అయింది. ఇరవై ఏళ్లుగా కడుతున్న బీమా కోవిడ్ బారిన పడి హాస్పిటల్ లో చేరినప్పుడు పని చేయదన్నారు . 

ఆ తర్వాత ప్రీమియం కట్టలేని స్థితి . 
కొద్ది మొత్తంలో ఫిక్సడ్ డిపోసిట్స్ మీద వచ్చే వడ్డీతో కాలం వెళ్లబుచ్చుతున్నారు. 

ప్రస్తుత పరిస్థితుల్లో సీనియర్ సిటిజన్ గా ఉండటం నేరమేమో?! ఎంతోకాలంగా అతనిలో గూడుకట్టుకున్న వ్యధ.

అన్ని పన్నులు చెల్లించే వృద్ధుల కోసం పథకాలు ఏమీ లేవు.  బ్యాంకులు వడ్డీ రేట్లు తగ్గించేశాయి. వచ్చే ఆదాయం తగ్గిపోయింది. వీటికి తోడు ఎన్నడూ ముక్కు చీది ఎరగని ఆమెకు వైద్యం లేని జబ్బు. ఎలా బతకాలి? మమ్మల్ని మేం ఎలా బతికించుకోవాలి? మౌనంగా రోదిస్తున్నది అతని మనసు. 

కూరగాయలు తెచ్చుకోవడానికి అవసరపడుతుందని కోవిడ్ కు ముందు  సెకండ్ హ్యాండ్ కారు కొన్నాడు. అది ఉపయోగించింది చాలా తక్కువ, కానీ జీవితకాలం అయిపోయింది. రేపో మాపో స్క్రాప్ లోకి చేరుతుంది. ఆ కారు లాగే  తాము స్క్రాప్ లోకి. అతని ఆలోచనల అలలు ఎగిసి పడి ముక్కలవుతున్నాయి. 

పెళ్ళైన ఇరవై ఏళ్లకు పుట్టిన కొడుకుల్ని ఎంత అపురూపంగా పెంచుకున్నారు.  

చేతికి అందొచ్చిన చిన్న కొడుకు, క్యాంపస్ ప్లేస్మెంట్ లో ఉద్యోగం తెచ్చుకున్నాడని సంబర పడ్డారు. 

కలకత్తా లో ఉద్యోగంలో చేరిన కొన్నాళ్లకే సన్యాసం పట్టడం ఏంటి? ఆ తర్వాత కొద్ది రోజులకే ఆత్మహత్య చేసుకోవడం ఏంటి? ఎప్పటికీ అర్థంకాని చిక్కు ప్రశ్న గానే మిగిలిపోయింది అతనికి. 

చిన్నప్పటి నుంచి తల్లితో ప్రతి విషయం పంచుకునే చిన్నోడు ఉద్యోగంలో చేరినప్పటి నుంచి దూరమవుతున్నట్లు గ్రహించింది తల్లి. కోవిడ్ సమయంలో ఇంటికి చేరిన కొడుకు రూం లో తలుపులేసుకుని కూర్చుంటుంటే ఆఫీసు పని చేసుకుంటున్నాడని అతన్ని డిస్టర్బ్ చేసేవాళ్ళు కాదు. తానేంటో తన పని ఏంటో అన్నట్లుగా ఉన్న చిన్న కొడుకు అదృశ్యమై పోవడం ఆ తల్లిదండ్రుల్ని తీవ్రంగా కలచివేసింది. కుంగదీసింది. 

నిండా పాతికేళ్ళు లేని పిల్లడు నిగనిగలాడే పాలబుగ్గల పిల్లాడి లాగా ఉండే కొడుకు.. ఉరకలేసే ఉత్సాహంతో ఉండాల్సిన వయసులో ఎవరో సాధువును వెతుక్కుంటూ హిమాలయాలకు వెళ్ళొచ్చాడని తెలిసి ఆశ్చర్యపోయిన తల్లిదండ్రులకు జీవితకాల శోకం మిగులుస్తాడని అస్సలు ఊహించలేదు. 

ఏదో చాలా సంఘర్షణలో ఉన్నాడని చిన్నోడి మిత్రుడు చెప్పాడు.  ఏమిటా సంఘర్షణ? 

కుటుంబం సమస్యలు లేవు. ప్రేమ సమస్యా? ఉద్యోగంలో సమస్యా? అంటే అలాంటివేమీ కాదని చిన్నోడి మిత్రుని సమాధానం. చిన్నోడు మరెందుకిలా కడుపు కోత మిగిల్చాడో అర్థం కాక సతమతమవుతూ ఆ వృద్ధ జంట. 

‘నీకెందుకన్నా నేనున్నా..’ అంటూ అన్నకు భరోసా ఇచ్చి,  ప్రోత్సహించి పై చదువుల కోసం అమెరికా పంపిన చిన్నోడు లేడని తెలిసినా రాలేని స్థితిలో పెద్దోడు. తనేం తిప్పలు పడ్డాడో  కానీ  ఇంటి ఖర్చుల కోసం యాభై వేలు పంపించాడు.

ఆ తర్వాత కొద్ది రోజులకే ఆమెలో చాలా మార్పు. మతిమరుపు ముందు నుంచి కొద్దిగా ఉంది. పెరుగుతున్న వయసు ప్రభావం అనుకున్నారు. దానికి తోడు చిన్న కొడుకు పోయిన బాధలో ఉందని అనుకున్నాడు.  రాను రాను ఆమె పరిస్థితి దిగజారిపోయింది.  రకరకాల భ్రమలకు లోనయింది. 

చదువు కోసం వెళ్లిన చాలా మంది పార్ట్ టైం పని దొరకక చాలా ఇబ్బందులు పడుతున్నారని అనుకుంటున్నారు. పెద్దోడు అమెరికాలో ఎలా ఉన్నాడో. దేశం కాని దేశం ఎలా బతుకుతున్నాడో అని దిగులు పడేది.   

చిన్న కొడుకు వస్తాడని ఇంటి తలుపు మూయకుండా ఎదురు చూస్తూ కూర్చోవడం, వాడు తన కళ్ళముందే ఉన్నట్టు వాడితో మాట్లాడటం చేసింది. చిన్న కొడుకు లేడనే వాస్తవాన్ని జీర్ణించుకోలేకపోతున్నదని అనుకున్నాడు. 

ఒక్కోసారి తలుపులన్నీ మూసి ఉన్నా ఎవరో వస్తున్నారని భయపడి తలుపు వెనక దాక్కునేది. 

తినే అన్నంలో వెంట్రుకలున్నాయని, సన్న సన్న పురుగులు పాకుతున్నాయని భ్రమపడేది. ఇంటి నిండా పాములు తిరుగుతున్నాయని భయపడేది.  చిత్రవిచిత్రంగా ప్రవర్తిస్తున్న తల్లి పరిస్థితి తెలుసుకున్న పెద్ద కొడుకు డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకు పొమ్మని ప్రతిరోజూ గొడవ.  

ఎప్పుడూ వెళ్లే డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళినప్పుడు, ఆయన సైకియాట్రిస్ట్ దగ్గరకు పంపించాడు. అతను ఐదు రోజులు రమ్మన్నాడు.  ప్రతి రోజు జ్ఞాపక శక్తికి సంబంధించిన పరీక్షలు ఏవో చేసేవారు.  రోజూ నాలుగైదు గంటలు పట్టేది.  వైద్యులు బాగానే ఉన్నారు. 

మొదటి రోజు వెళ్లి వచ్చిన ఆమె రెండో రోజు రానని మొండికేసింది.  ఆమెను అడిగే ప్రశ్నలు ఆమెకు ఇబ్బంది గా అనిపించాయి.  దాదాపు 20 రకాల బొమ్మలు ముందు పెట్టి పది పదిహేను నిమిషాల తర్వాత ప్రశ్నలు అడిగారు. అక్కడే ఉన్న అతనికి కూడా ఆ ప్రశ్నలు కష్టంగానే తోచాయి. 

మూడోరోజు తీసుకెళ్ళడం మరింత కష్టమైంది. చాలా ఏడ్చింది. సరేలే అయితే మనం రేపు వెళ్ళోద్దు’ అంటూ తీసుకెళ్లాడు. కానీ నాలుగో రోజు నిజంగానే వెళ్ళోద్దు అనుకున్నాడతను. 

తీరా వెళ్ళాక నాలుగో రోజు వెళితేనే ఈ మూడు రోజుల పరీక్షల ఫలితాలు వస్తాయని వైద్యులు చెప్పారు. 

నాలుగో రోజు అక్కడికి వెళ్ళాక హాస్పిటల్ లోకి రానని మొరాయించింది.  నచ్చచెప్పడం గగనమైపోయింది.  ఆమెకు అల్జీమర్స్ డిమెన్షియా అని తేలింది. 

చీకటి రాత్రి తర్వాత సూర్యోదయం తో వెలుతురు పరుచుకున్నట్టు తన జీవితంలో వెలుతురు ఉంటుందని ఆశపడ్డ అతని ఆశ తలకిందులైంది . 

అదే సమయంలో అతనికి ఆర్థరైటిస్. మోకాళ్ళ నొప్పులతో విపరీతంగా బాధపడుతున్నాడు.  

డాక్టర్ సర్జరీ చేయాలన్నారు. ఇప్పుడు సర్జరీ చేయించుకునే పరిస్థితి లేదని డాక్టర్ సలహాపై స్టిరాయిడ్ ఇంజక్షన్ తీసుకున్నాడు. అవి కొంత కాలమే పనిచేస్తాయని తెలిసినప్పటికీ. 

ఆమెను సైకియాట్రిస్ట్,  న్యూరాలజిస్ట్ ల దగ్గరకు తిప్పడం వాళ్ళు చెప్పిన రకరకాల టెస్టులు చేయించడానికే పెద్దోడు పంపిన సొమ్ము సరిపోలేదు.  

భవిష్యత్ ఎలా ఉంటుందో అని బెంగ అతన్ని పీడిస్తున్నది.   

చాలా అయోమయంగా ప్రవర్తిస్తుంది. తెలిసిన వారి పేర్లు ముఖాలు గుర్తుండవు. భర్తను గుర్తించదు. తనని తానే మర్చిపోతుంది.  అది అతనికి దుర్భరంగా ఉంటుంది 

 ఏ కారణం చేతనైనా ఆమె కంటే ముందు తాను పోతే? నాణానికి రెండో వైపు ఆలోచించడం కలవరపడటం ఈ మధ్య అతనికి ఎక్కువైంది.  

రెక్కలొచ్చి ఎగిరిపోయిన పెద్ద కొడుకు ఈ మధ్యే కుటుంబం ఏర్పరచుకున్నాడు. జీవితంలో వాళ్ళు తీరిక లేకుండా ఉన్నారు.

అవసరమైతే  ఆర్ధికంగా సహకరించగలరు కానీ, తల్లిని తమ చెంతకు చేర్చుకోలేరు. ఒక వేళ తీసుకెళ్లినా, ఆమె తనకు తెలిసిన పరిసరాలు, మనుషులను, జ్ఞాపకాలను వదిలి కొత్త ప్రాంతంలో ఇమడగలదా? ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులు. ఉద్యోగం వదిలి కొడుకు తల్లిని చూసుకోడం సాధ్యమా? కని పెంచాం అని వాళ్ళ జీవితాల్ని శాసించడం,  అలా ఆశించడం న్యాయమా?  అనేకానేక సందేహాలు అతని మదిలో చెలరేగుతూ ఉంటాయి. సాధ్యం కాని వాటి గూర్చి ఆలోచించడం అనవసరం అనుకుంటూనే ఆలోచిస్తుంటాడు అతను. 

ప్రతి శనివారం ఉదయం కొడుకు వీడియో కాల్ చేస్తుంటాడు. ఒకోసారి మాట్లాడుతుంది.  ఎదురుగా ఉన్నట్లు కబుర్లు చెబుతుంది. ఒకోసారి అసలు మాట్లాడదు. తెలియని వ్యక్తి ఎవరో  అన్నట్లు ప్రవర్తిస్తుంది. 

మొన్న వేసవిలో ఆమె స్నేహితులను పిల్చాడతను.  ఆ సాయంత్రం ఆమె స్నేహితురాళ్ళతో ఉల్లాసంగా గడుపుతుందని అతని ఆశ. కానీ ఆమె వాళ్ళెవరిని గుర్తించలేదు. అపరిచిత వ్యక్తులు గానే చూసింది. వారితో మాట్లాడటానికి ఆసక్తి చూపలేదు. 

ఆ రోజే మొదటిసారి పడిపోయింది. తలకు పెద్ద బొప్పి కట్టింది. 108 ఫోన్ చేశాడతను. 

తనకేమి కాలేదని, తాను బాగున్నానని హాస్పిటల్ కి రానని మొండికేసింది ఆమె. 

ఈ మధ్య దగ్గర మిత్రులు కూడా ఆమెను అర్థం చేసుకోలేకపోతున్నారు.  ఆక్సిడెంట్ లో మిత్రుని భార్య పొతే చివరి చూపుకు ఇద్దరూ వెళ్ళలేదు.  

ఆమెను అటువంటి ప్రదేశాలకు తీసుకెళ్ళలేక, ఆమెను ఒంటరిగా విడిచి తాను ఒక్కడు వెళ్లలేక వెళ్లలేదతను. అందుకే మిత్రుల నుండి చాలా మాటలు పడాల్సి వచ్చింది. 

అసలు మేం ఎంత స్ట్రగుల్ చేస్తున్నామో  ఎవ్వరూ అర్థం చేసుకోరు. మనకు ఇష్టమైన వాళ్ళు తమని గుర్తించలేకపోతే ఎంత రంపపు కోతో ..వాళ్ళకేం తెలుసు. 

గతం తాలూకు వేదనలు మత్తడి దూకిన నీళ్లలాగా..  వాటిని అదుపులోకి తెచ్చుకునే ప్రయత్నంలో లేచి కిటికీ దగ్గరకు నడిచాడు. 

బయట వర్షం వచ్చి వెలిసినట్లుంది. చెట్లు, మొక్కలు ఆనందంగా తలలూపుతున్నవి. బుల్లిపిట్ట తడుస్తూ వచ్చి గూట్లోకి దూరింది. జీవితంతో సంఘర్హిస్తూనే ప్రశాంతతను, ఆనందాన్ని వెతుక్కోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్న అతను అది చూశాడు.  అందరి లక్ష్యం ఒక్కటే. ఉన్నదాంట్లో నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ ఆనందంగా బ్రతకడం అనుకున్న అతని దృష్టిలో పడింది ప్రకృతితో పరవశిస్తూ సరసాలాడుతున్న పక్షుల జంట. అది చూస్తున్న అతను యాభై ఏళ్ళు వెనక్కి వెళ్ళిపోయాడు. వాళ్ళిద్దరూ కలిసిన మొదటి రోజు, మొదటి క్షణాలు, బతుకు పుస్తకం తెరిచినప్పటి దృశ్యాలతో అతని పెదవులపై చిరు నవ్వులు పూశాయి.  ఆమె వైపు చూశాడు. 

ఆమె అప్పుడే నిద్ర లేచి అటు ఇటు చూసింది. అతను కనిపించాడు. 

‘పిల్లలు తమ కుటుంబం ఉద్యోగం వదులుకొని ఎన్నిరోజులు ఉంటారు. వాళ్ళ బరువు బాధ్యతలు వాళ్ళకున్నాయి కదా. పంపించేద్దాం’ అన్నదామె.

‘సరే, అలాగే పంపించేద్దాం. కాసిని మంచి నీళ్లు తాగు’ గ్లాసు అందించాడతను. 

అలా చెప్పకపోతే ఆమె మరింత గందరగోళ పడుతుంది. నిరాశ చెందుతుంది. అందుకే ఆమె చెప్పేది శ్రద్ధగా వింటాడు. ఆమె ఏ రియాలిటీలో ఉంటుందో అందులోనే ఉండనిస్తాడతను.
ఆమెను వీలయినంత సౌకర్యంగా ఉంచడానికి ప్రయత్నిస్తాడు.
ఆమె ప్రపంచానికి అనుగుణంగా కాకుండా తన ప్రపంచానికి సరిపోయేలా ప్రయత్నిస్తే వచ్చే ఒత్తిడి అతను తట్టుకోలేడు.
ఇద్దరూ సంతోషంగా సంతోషంగా ఉండడం ముఖ్యం అతనికి.

ఒక్కసారిగా  ఏదో జరిగిపోయినట్టు ఏడుపు అందుకుందామె.  ఆమెనలా చూస్తే అతనికి బాధ, దుఃఖం. అదంతా లోపల దాచేసి ఓదారుస్తున్నాడు.
అతన్ని వదిలించుకుని వెళ్లి టేబుల్ కింద దాక్కుంది. చెవులు, కళ్ళు మూసుకుంది.

‘నీకోసం అక్కడెవరో ఎదురు చూస్తున్నారు చూడు’ అన్నాడతను.
‘చిన్నోడొచ్చాడా.. పెద్దోడొచ్చాడా .. ‘ఒక్క ఉదుటున వచ్చింది.
‘ఇదిగో ..’ అంటూ అరటి పండు చూపాడతను.
అతని మీదకు విసిరింది. అతన్ని తిట్టేసింది.
‘నేను అమెరికా వెళ్తున్నా’ అంటూ లోపలి నుంచి ఓ సంచి తీసుకుని బయలుదేరింది.
మెయిన్ డోర్ రాలేదని మరింత గోల చేసింది.
మొదట్లో జబ్బు గురించి తెలియనప్పుడు కావాలని చేస్తున్నదని అపార్ధం చేసుకునేవాడు,  జబ్బు లక్షణం అని తెలిశాక అర్ధం చేసుకున్నాడు. తప్పదు అన్నీ  భరించాల్సిందే, అంతకు మించి చేయాల్సింది ఏమీ లేదనుకుంటూ నుజ్జయిన అరటిపండు చెత్తడబ్బాలో వేయడానికి వంటగదిలోకి వెళ్ళాడతను.

తలుపు తీయాలని మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రయత్నించి సఫలమైంది ఆమె. 
పొరుగు వారింటికి వెళ్లి తలుపు తట్టింది. లోపలికి వెళ్లి వాళ్ళను బయటకు పొమ్మని అరుపులు ..కలగాపులగంగా మారిన పదాలతో.
ఆమె అరుపులకి ఆ ఇంట్లో ఉన్న చిన్న పిల్లలు భయపడి ఏడ్పు..
ఆమె కావాలని చేస్తున్నదని వాళ్ళు అపార్ధం చేసుకున్నారు.  ఆమె జబ్బు గురించి వాళ్లకు తెలియదు.
పరుగెత్తుకెళ్లి కొత్తగా వచ్చిన ఆ ఇంటి వాళ్లకు సర్ది చెబుతున్నాడతను. 
చుట్టుపక్కల పరిసరాల స్పృహ లేకుండా లంగా విప్పుతున్న ఆమెను చూసి వారించబోయాడు. ఆ పరిస్థితి అతనికి చాలా ఇబ్బందిగా ఉంది. ‘అక్కడ లోపల కొత్తది ఉంది అది వేసుకుందువు’ అని అనుననయించబోయాడతను.
పట్టరాని కోపంతో ఊగిపోయింది ఆమె.
మతిమరుపు కంటే ఆమె ప్రవర్తనలో వస్తున్న తీవ్ర మార్పులు అతనికి చాలా ఇబ్బందిని కలుగజేస్తున్నాయి.
‘వేరే ఇంటికి పోదాం. కొత్త బట్టలున్నాయి’ అని ఇంటికి తీసుకుపోయాడతను.

ఆమె మొహాన్ని దగ్గరకు తీసుకుని అతని చేతులతో పట్టుకుని ప్రసన్నవదనంతో చూస్తున్న అతన్ని చూసి ఆమె నవ్వింది. విరబూసిన పూవులా నవ్వింది. అతని కలల రాకుమారిలా నవ్వింది. ఆ నవ్వుల పువ్వులు ఏరుకోవటం మరచి అలా చూస్తూ ఉండి పోయాడతను. 

నవ్వుతూనే ఉండు. నువ్వలా నవ్వుతూనే ఉండు. నీ నవ్వు జలపాతంలా నా హృదయంలో కురవాలి. మనసులోనే చెప్పుకున్నాడతను. 

ఆ తర్వాత కొద్ది సేపటికే ‘ఏరీ .. ఏమైపోయారు వీళ్లంతా.. ఇంతకీ నువ్వెవరు? మా ఇంట్లోకొచ్చావ్’ విస్మయంగా చూస్తూ అడిగిందతన్ని. 

‘నేను నీ భర్తను’ చిరునవ్వుతో చెప్పాడతను.

‘ఏంటి? గారడీ చేస్తున్నావా? మా ఆయన నీలాగా ముసలోడు అనుకుంటున్నావా?’ కోపంగా అని, ‘అదిగో అట్లా గోడమీద బొమ్మ లాగా ఎంత బాగుంటాడో. నేనంటే అతనికి ప్రాణం. నీకు తెలుసా అతనే నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్.. ‘ చెప్పుకుపోతున్న ఆమెకు, మనసు కనికరం లేకుండా గారడీ చేస్తున్నదని చెప్పలేని అతను. 

‘ఇదేంటి? ఈ రిమోట్ నా మాట వినట్లేదు. నీ మాట వింటుందా చూడు’ రిమోట్ అందిస్తూ అన్నదామె. 
టీవీ పెట్టాడతను.
మౌనంగా చూస్తూ కూర్చున్నదామె. తల వాల్చేసి కళ్ళు మూసుకున్న ఆమె అకస్మాత్తుగా లేచి ‘అమ్మాయి చాలా బాగుంది. చురుగ్గా ఉంది. సంబంధం కుదురుద్దామా ..’
‘

ఎవరికి ?’

‘ఇంకెవరికి ? నా చిన్న కొడుక్కి

నా కొడుకని చెప్పుకోవడం కాదు గానీ చాలా మంచివాడు. పెద్ద చదువులు చదివాడు.  మంచి ఉద్యోగం. ఏడు గదుల పెద్ద ఇల్లు..’ చెప్పుకుపోతున్నది ఆమె
‘పిల్ల ఎవరు?’

‘అదిగో కొండవాగు ఇసుక తిన్నెల్లో పిచిక గూళ్ళు కడుతున్నది చూడు ..’

నవ్వుకున్నాడు. మనసారా నవ్వుకున్నాడు అతను. ఏం జ్ఞాపకం వచ్చిందో తెరలు తెరలుగా నవ్వుకున్నాడు. గత స్మృతుల్లో తేలియాడుతున్నాడతను.

‘ఈ ఇంట్లో ఎవరిని నమ్మాలి ..ఏది పెట్టినా అన్నీ మాయం అయిపోతున్నాయి.
ఎన్ని బట్టలు .. ఒక్కటి లేదు. అన్నీ ఎవరో ఎత్తుకుపోయారు?
మనుషులు మోసం చేస్తున్నారో .. బట్టలే మాయ చేస్తున్నాయో తెలియట్లేదు. నాతో ఇష్టం వచ్చినట్టు ఆడుకుంటున్నాయి.’ నిస్సహాయంగా చూస్తూ కళ్ళలో నీళ్ళు పెట్టుకున్న ఆమె

ఇంకా ఏదో చెప్పబోయి ఆగింది. ఆ తరువాత ‘నాలో చాలా మాటలున్నాయి. కానీ మాట్లాడడానికి రావట్లేదు. లోపల ఒక మాట, పదం ఉంటే బయటకు మరో పదం వస్తున్నది. అందరూ నా మాటలకు నవ్వుతున్నారు. ఒకసారి గుర్తుకొస్తాయి. మరోసారి మరచిపోతాను ఏంటో. అన్ని సార్లు, అన్ని సందర్భాల్లో ఎందుకు గుర్తుకు రావు? ఎంత ఆలోచించినా, గుర్తుకురాక తన్నుకు చస్తున్నా. నా కర్మ ఇలా కాలిపోయింది’ తల కొట్టుకుంటూ  చిన్నబోయింది ఆమె మొహం.

కనికరం లేకుండా మరపు వచ్చేసింది.  జ్ఞాపకశక్తి బలహీనమై పోయింది. ఒక జబ్బు ఆమె 70 ఏళ్ల జీవితాన్ని మార్చేసింది. మసకేసింది. మనసును చెరిపేసింది.  అది ఆమెకు శిక్ష కాదు. అతనికి మరణ శిక్ష కంటే ఎక్కువ.
మెదడులో ఉండే జ్ఞాపకాలు, అనుభవాలు నేర్పులు, నైపుణ్యాలు, శక్తులూ, సామర్ధ్యాలు అన్ని క్రమంగా తుడిచినట్లు చెరిగిపోతున్నాయి.  ఆమె కుంగిపోతున్నది. ఆమె ప్రవర్తనలో గణనీయ మార్పులు. కుంగుబాటు, నిరాసక్తత, కోపం, భ్రాంతుల వంటి వెన్నో చిత్ర విచిత్రాల విన్యాసాలు చేస్తూ..

కోటి మంది వైద్యులు చూసినా వ్యాధి పురోగతిని ఆపలేరు. ఏ మందులూ మతిని తిరిగి తేలేవు. చేతనాచేతన స్థితిలో ఆమె. 

జారిపోయిన ఆమె జీవితాన్ని ఒడిసిపట్టుకోలేని అశక్తత, సర్వం కోల్పోతున్న భావన అతనిలో. 

పరిస్థితి మరింత అదుపు తప్పి బతుకు పుస్తకం మూసేసే సమయం ఆమె కంటే ముందు తనకు వస్తే? వయసు భారం కంటే ఆమె వ్యాధి భారపు దిగులు, ఆందోళన పెరిగిపోతుంటే హీలింగ్ బామ్ వెతుకుతూ…  ఆమె చేతిని తన చేతిలో బలంగా పట్టుకున్నాడు.  కాల ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతున్న ఆమెకు ఒక ఆధారం ఇవ్వాలని అతని ప్రయత్నం.  

ఆమె అతన్ని గుర్తుపట్టినప్పుడు ఆ క్షణాలు తన జీవితంలో అత్యంత విలువైన బహుమతిగా అనిపిస్తుంది అతనికి.  ఆమె పెదవులపై చిరునవ్వు మెరిసినప్పుడు, అతని గుండె ఒక కొత్త ఆశతో కొట్టుకుంటుంది.  కానీ ఆ గుర్తింపు ఒక మెరుపులా వచ్చి వెళ్ళిపోతుంది. ఆమె కళ్ళు మళ్ళీ శూన్యంలోకి చూస్తాయి. 

అల్జీమర్స్ డిమెన్షియా పడగ నీడలో ఇంకెంత కాలమో ఎరగని ఆమె ఎప్పట్లా తన ఊహా ప్రపంచంలో..  

***                            ***

ఇప్పటికైతే వారి బతుకుపుస్తకంలోని పేజీలు తడిగానే ఉన్నాయి. కొన్ని సంతోషపు నీటి చుక్కలతో, మరికొన్ని దుఃఖపు కన్నీటి బోట్లతో.. కానీ ఆ పేజిలన్నిటిలో ఒకే ఒక విషయం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. అది వారి అంతులేని ప్రేమ.  కాలం వారి జ్ఞాపకాలను చెరిపేయగలదు. వారి శరీరాలను బలహీన పరచగలదు. కానీ వారి హృదయాలను వేరు చేయగలదా?! లేదు. 

ఏదో ఒకరోజు, ఆ బతుకు పుస్తకం లోని  పేజీ మూసుకుపోతుంది. కానీ అప్పటి వరకు, అతను ఆమెను ప్రేమిస్తూనే ఉంటాడు. జాగ్రత్తగా చూసుకుంటాడు.  ఆమెతో కలిసి ప్రతి క్షణాన్ని ఒక అమూల్య జ్ఞాపకంగా మలుచుకుంటాడు. ఎందుకంటే, అతనే ఆమె ప్రపంచం. అతనికి ఆమెనే లోకం. 

ప్రేమకు సాక్ష్యమైన వారి బతుకు పుస్తకపు రేపటి పేజీలో ఏమి నమోదు కానున్నదో!

వి. శాంతి ప్రబోధ