వసంతపు తొలిరోజుల్లో
నీ రాకను మళ్ళీ తలుచుకుంటాను
చెట్లన్నీ పూలు పూయటం చూసి
పూల బరువుతో కొమ్మలను వేలేసుకోవడం చూసి
జాలి పడతాను
పక్షులు దూరటానికి సందులేకుండా
పూసిన పూలను చూసి కోప్పడతాను
ఈ పూలన్నీ నేలన సమాధిపై కన్నీటి బిందువులుగా
దీనంగా రాలిపడటం చూసి బెంగపడతాను
రాలిన పూలన్నీ మట్టిలో
మునిగిపోవడం చూసి దుఃఖపడతాను
ఏ కోకిలైనా తన గానంతో
కనుమరుగైన పూలను మళ్ళీ నేల నుంచి
చెట్టుకి చేరుస్తుందా అని ఆశ పడతాను
కానీ పూలు లేని బోసిన కొమ్మలను చూసి
కోకిలలు ఆకాశంలో కలిసిపోతాయి
వసంతం ఒంటరిగానే ముగిసిపోతుంది.